นักวิทยาศาสตร์ค้นพบ สัตว์เลื้อยคลานชนิดใหม่ ในอำพัน จากยุคครีเทเชียส

[ข่าววิทยาศาสตร์] รายงานโดย Chen Chengliang] ในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร Scientific Reports เมื่อวันที่ 22 กรกฎาคมที่ผ่านมา นักวิทยาศาสตร์ได้รายงานการค้นพบซากดึกดำบรรพ์ของสัตว์เลื้อยคลานชนิดใหม่ในอำพันจากยุคครีเทเชียสตอนกลาง ซึ่งขุดพบในภาคเหนือของประเทศเมียนมา การค้นพบครั้งนี้ถือเป็นการค้นพบที่สำคัญในการศึกษาการวิวัฒนาการของสัตว์เลื้อยคลาน

รายงานระบุว่า สัตว์เลื้อยคลานชนิดใหม่นี้มีขนาดตัวเล็ก โดยประมาณว่ามีความยาวจากปลายจมูกถึงรูทวารหนักประมาณ 3 เซนติเมตร ทีมวิจัยได้ตั้งชื่อให้มันว่า "Electroscincus zedi" ซึ่งมีอายุย้อนกลับไปประมาณ 99 ล้านปีก่อน ในยุคครีเทเชียสตอนกลาง

ดร. Juan Daza จากมหาวิทยาลัย Sam Houston State หนึ่งในผู้ร่วมวิจัย กล่าวว่า สัตว์ชนิดนี้แตกต่างจากสัตว์เลื้อยคลานที่มีเกล็ดทั้งหมดในยุคมีโซโซอิก (รวมถึงสัตว์เลื้อยคลานและงู) ที่เคยค้นพบมาก่อน ลักษณะเด่นของมันคือเกล็ดกระดูกที่ซ้อนทับกันรอบตัว ซึ่งเป็นลักษณะที่สนับสนุนการจัดจำแนกมันให้อยู่ในวงศ์สกิ้งค์ (Scincidae)

วงศ์สกิ้งค์เป็นวงศ์ของสัตว์เลื้อยคลานที่มีความหลากหลายทางชีวภาพมากที่สุดในปัจจุบัน โดยมีสปีชีส์ที่รู้จักแล้วมากกว่า 1,745 สปีชีส์ คิดเป็นเกือบ 15% ของสัตว์เลื้อยคลานที่มีชีวิตอยู่ทั้งหมด สกิ้งค์ทั่วไปมีลำตัวทรงกระบอกและขาที่สั้น โดยในบรรพบุรุษของสกิ้งค์กว่า 50 สายพันธุ์ มีการวิวัฒนาการที่ทำให้ขาเสื่อมหรือหายไป

อำพันที่บรรจุซากดึกดำบรรพ์นี้ขุดพบในชั้นหินยุคครีเทเชียสตอนกลาง ห่างจากเมืองมิตจีนา รัฐกะฉิ่น ประเทศเมียนมา ไปทางตะวันตกประมาณ 100 กิโลเมตร ตัวอย่างซากดึกดำบรรพ์ประกอบด้วยส่วนที่แยกออกจากกันสองส่วนของสกิ้งค์ตัวเดียวกัน โดยยังคงรักษาเกล็ดและกระดูกส่วนปลายของอุ้งเท้าไว้

ดร. Daza กล่าวว่า ในอำพันจากเมียนมามีซากดึกดำบรรพ์ของสัตว์เลื้อยคลานที่มีเกล็ดมากกว่า 100 ตัวอย่าง แต่ตัวอย่างใหม่นี้เป็นตัวอย่างเดียวที่รักษารูปแบบของเกล็ดกระดูกไว้ ทำให้สามารถวินิจฉัยได้ว่าเป็นสกิ้งค์ และแตกต่างจากซากดึกดำบรรพ์ของสัตว์เลื้อยคลานที่มีเกล็ดทั้งหมดในยุคครีเทเชียสที่เคยค้นพบมาก่อน

นักวิจัยคาดการณ์ว่า เกล็ดกระดูกชนิดนี้อาจวิวัฒนาการมาเพื่อตอบสนองต่อการเพิ่มขึ้นของการซ้อนทับของเกล็ดและการลดลงของความแข็งแรงของเกล็ด แม้ว่าตัวอย่างจะไม่สมบูรณ์ แต่การที่ยังคงรักษากะโหลกส่วนหลังและโครงสร้างผิวหนังไว้ ทำให้สามารถนำไปเปรียบเทียบกับตัวอย่างของสกิ้งค์ที่อาจค้นพบในอนาคตได้ การค้นพบนี้ไม่เพียงแต่เติมเต็มช่องว่างในประวัติศาสตร์วิวัฒนาการของวงศ์สกิ้งค์เท่านั้น แต่ยังเปิดมุมมองใหม่ในการศึกษาความหลากหลายของสัตว์เลื้อยคลานในยุคมีโซโซอิกอีกด้วย