สาวเล่าเหตุการณ์ ที่เจอกับตัวเองท่ามกลางการกราดยิงในพารากอน

     กลุ่มเฟสบุ๊กที่ชื่อว่า "กลุ่มที่ไม่ว่าพิมพ์อะไรเราก็ให้กำลังใจในทุกเรื่องแบบงงๆอิหยังวะ" ผู้หญิงที่ใช้ชื่อเฟสว่า "Ratanaphon Wuttisela" ได้เข้ามาแชร์ประสบการณ์ที่ตัวเองเจอมาสดๆร้อนๆว่า...

     สวัสดีค่ะ เราคือผู้ประสบภัยยิงกราดที่พารากอน จุดจับคนร้ายได้คือหน้าร้านเราชั้น3 รูปนี้คือตอนผ่านมาแล้วประมาน1ชม. เรากลับเข้าไปเอาของ ตำรวจกับชาดากำลังตรวจที่เกิดเหตุ...

ขอเริ่มเล่าเลยนะคะ
     ประมาน 4 โมงเย็น เพื่อนมาหานั่งเล่นที่ร้านเรา ก็กำลังนั่งคุยเม้ามอยกัน แล้วก็ได้ยินเสียงปืน ตอนนั้นเรานึกว่าเสียงก่อสร้างเพราะตอนนี้ห้างกำลังรีโนเวท จนมีคนวิ่งๆหน้าตื่นกันมาว่า "คนยิงกัน" เราเลยรีบจับมือเพื่อนแล้ววิ่งเข้าไปในด้านในห้าง ที่ใกล้ร้านเรามาก (ร้านเราอยุ่โซนพลาซ่านอกนอกห้าง) แล้วก็วิ่งเข้าไปในสต๊อกของร้านกระเป๋าเดินทาง ในนั้นหลบกันอยู่ประมาน10-13 คน ในสต๊อกเป็น 2 ชั้น เรากับเพื่อนและพี่ๆข้างร้านอยู่ชั้น 2 กัน 10 คน ชั้น1 2-3คน เหมือนเราจะมีสติในนั้นที่สุด ใจก็กลัวมากๆ ภาพยิงกราดโคราชผุดเข้ามาในหัวเลยค่ะ เราก็บอกให้ผู้ชายล๊อคประตู หาอะไรมาปิดตรงช่องที่มองเข้ามาได้ สักพักก็ได้ยินเสียงประตูเหล็กด้านนอกปิด แล้วเราก็เดินลงไปปิดไฟ เพราะไม่มีใครปิดฟังเสียงเราเลย มี 2-3 คนที่พยายามจะออกไป เราซึ่งที่ในกลุ่มงานแจ้งมาเรื่อยๆ ว่าคนร้ายอยู่ฝั่งนอร์ทชั้น2 ซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับเรา เรากระซิบให้ทุกคนปิดเสียงโทรศัพท์ เพราะแต่ละคนมีคนโทรเข้ามากันเยอะไม่ขาดสาย เราบอก "ห้ามรับ อยู่ในความเงียบห้ามส่งเสียงห้ามขยับ" ทุกคนนั่งอยู่ในความมืดห้องสต๊อก ที่มีแต่แสงโทรศัพท์รอคนส่งข่าว เสียงปืนยังคนดังเรื่อยๆ จนมาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งในกลุ่มส่งมาว่า คนร้ายอยู่ชั้น 3 ฝั่งนอร์ท หรือข้างหน้าเราเลย มีแค่ประตูเหล็กกั้น ถ้าพังประตูนั้นมาได้ ห้องสต๊อกที่เราอยู่เป็นห้องแรกที่คนร้ายจะเจอ ใจหวิวน้ำตาคอลจิตตกภาพกราดยิงโคราชชัดขึ้นมาเรื่อยๆ ติดอยู่ในนั้นประมาน 1 ชม. ก็มีเสียงเจ้าหน้าที่เคาะประตู ลมแทบจับกลีวเป็นคนร้าย ก็พาดันเปิดไฟค่อยๆหมอบวิ่งกันไปทางหนีไฟ ลงไปข้างล่าง อย่างปลอดภัย เจอคนมากมายต่างยืนชุลมุนกัน เสียงหว๋อ รถพยาบาล รถตำรวจ นักข่าวเต็มไปหมด แล้วน้องสาวก็ทักมาว่า แม่เราก็ติดอยู่พารากอนฮอล ชั้น 5 ไปจัดงานบุฟเฟ่ ดาราช่องน้อยสี มีกาดดูแลปิดหนาแน่นเพราะมีแต่ดาราดังๆ ใจเรายิงไม่ดี อยู่ชั้นสูงสุดเลย ระหว่างที่ออกมาได้แล้ว เราก็ยืนตรงข้างหลังลานจอดรถติดฝนหนักมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงปืน เรารีบจับมือเพื่อนวิ่งฟ่าฝนเลยค่ะ วิ่งเท่าที่เร็วได้รู้ตัวอีกที คือ มาอยู่หลังเซ็นทัลเวิล์ด ในกลุ่มห้างก็แจ้งว่าจับคนร้ายได้แล้ว ภาพที่เห็นว่าจับคนร้ายได้ ใจเราตกไปอยู่ตาตุ่ม เพราะตรงนั้นคือหน้าสต๊อกเราเลย ถ้าเรายังไม่ออกมาจากตรงนั้น เราคงสติหลุดมากแน่ๆ เหตุการ์ณนี้คงจำจนตาย เป็นวันที่ฝนตกแรง ฝุ่นครึ้มมืดท้องฟ้ามองอะไรแทบไม่เห็น ใจวังเวงไปหมด ตั้งสติได้ ก็พากันเดินผ่านสกายวอคเพื่อจะไปสยามเซ็นเตอร์ หาเพื่อนอีกคนที่ทำร้านในนั้น เราใช้เวลาเดินมาก็เกือบชม.เลยค่ะ คนชุลมุนมากเวลานั้น พอเดินถึงเพื่อน หัวหน้าแหนกก็แจ้งให้ไปเอาของได้ ซึ่งก็คือภาพนี้แหละค่ะ ที่เราขึ้นไปเอาของแล้ว ต้องเดินตากฝนไปหลังห้างอยู่นาน และกว่าจะเดินออกมาอีกเกือบชม. นี่คือผู้ประสบภัยของแทร่ ใจยังวังเวงไม่หายเลยค่ะ