"เติ๊ด เทพลีลา" เผยกลางรายการดังว่า ทำไมการเป็นเด็กไทยจึงยากที่สุดในโลก?

         แทนที่เราจะเน้นสอนให้เด็กคิดวิเคราะห์ ควรสอนให้พวกเขาเติบโตมาอย่างเข้าใจที่มาที่ไปของสิ่งต่างๆ กลับเอาพื้นที่สมอง เวลาที่ใช้ท่อง และข้อมูลที่ต้องจำ มาใช้กับการทำในสิ่งที่ไม่ใช่หัวใจของการเรียนรู้ และไม่ได้พัฒนาความคิดความอ่าน และมันสมองของเด็ก กลายเป็นเราได้เด็กไทยท่องเก่งมาเป็นจำนวนมาก แต่ critical thinking โคตรต่ำ เราเอาสัดส่วนเวลาในคาบเรียนมาท่องอาขยาน จำสูตร มากกว่าที่จะเข้าใจกระบวนการคิด นั่นทำให้การศึกษาไทยล้าหลัง เด็กๆใช้เวลาผิดทาง และครูที่อุตส่าห์จบมาเพื่อสอนพัฒนาเด็กๆ ก็กลับไม่ได้ช่วยพัฒนาเด็กได้จริงๆ กลายเป็นครูในหลักสูตร ก็มีหน้าที่แค่สานต่อวัฒนธรรมการเรียนแบบไทยๆไว้ให้คงเดิม ไม่พัฒนาเลย

 พื้นที่ความจำของคน จริงๆมีอยู่อย่างจำกัด แต่พื้นที่ความเข้าใจ เรามีได้อย่างไม่จำกัด และช่วยให้ความจำในสิ่งที่จำเป็น มันตราตรึง หนักแน่น จดจำเป็น long-term memory เพราะมันจำด้วยความเข้าใจจริงๆ แต่ไม่ต้องท่องก็ได้ เราเข้าใจจนมันจำได้เอง สุดท้าย เราจะเลือกจำแค่สิ่งที่จำเป็นกับเราก็พอ

 สิ่งที่น่าตลกของการศึกษาคือ เราท่องไป แต่สุดท้ายเราไม่ได้ใช้สิ่งที่ท่อง และเราลืมมันในที่สุด แต่ในขณะที่เราต้องเผชิญหน้ากับการแก้ปัญหาในชีวิต มีอุปสรรคที่ต้องใช้การวิเคราะห์ เรากลับอ่อนหัดในสิ่งจำเป็นที่โรงเรียนไม่ได้กับเรา นักเรียนไทยรับบทบาทหนักกับเรื่องโง่ๆ แต่กลับโง่ในเรื่องที่ควรฉลาด เป็นเรื่องน่าเศร้า

 หลักสูตรการศึกษาไทยเรายากกว่าเมืองนอก เพราะเราคิดว่าเด็กที่เรียนเก่งๆ จำได้เยอะๆ ทำข้อสอบได้คะแนนดีๆคือเด็กที่ประสบความสำเร็จ เน้นการเรียนและกวดวิชากันบ้าคลั่ง ทั้งๆที่ต่างแดนเด็กๆสนุกกับ play & learn เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิต มีช่วงเวลาให้ค้นหาตัวเอง มีอิสระทางความคิด มี session ให้เด็กได้ debate กับครู แต่ที่เราอยู่ทุกวันนี้คือโลกแห่งการท่องจำ และสั่งให้ทำตามกรอบ ห้ามเดินนอกกรอบ