ย้อนรอย! เรื่องเล่าสยองขวัญ อันน่าเศร้า ของ "ปีศาจไร้หน้า" ที่จะออกมาไล่ต้อนผู้คนในยามค่ำคืน

        แต่เบื้องหลังเรื่องเล่าสยองขวัญนั้นมันช่างน่าเศร้าปีศาจไร้หน้าที่ผู้คนทั้งเมืองหวาดกลัวนั้นมีตัวตนอยู่จริงๆชื่อจริงของเขาคือ " เรย์มอนด์ โรบินสัน "ในปี 1919 ตอนที่เรย์อายุ 8 ขวบ เขาเป็นเด็กแข็งแรงสดใส และยิ้มกว้าง ด้วยความซุกซนตามประสา ทำให้วันนึงเขาปีนขึ้นไปบนเสาสูง เพื่อจะดูรังนกที่อยู่บนนั้น เขาเอื้อมมือไปยังรังนกเล็กๆและสัมผัสมัน ทันใดนั้นตัวเขาก็สะดุ้งอย่างแรงด้วยแรงช็อตกระชากจากกระแสไฟ 11,000 โวลต์ มันช็อตจนร่างเขากระเด็นลอยละลิ่ว ล่วงกระแทกสู่พื้นดินอย่างแรงธรรมดาเขาควรจะตาย ถ้าเป็นคนทั่วไปก็คงตาย มันยากมากๆ ที่จะมีใครยังรอดชีวิตอยู่จากการโดนไฟฟ้าขนาดนี้ แต่พระเจ้าคงยังไม่ต้องการตัวเด็กน้อย เขาไม่ตายแต่ก็บาดเจ็บสาหัส ดวงตา รูจมูก และผิวหนังบนใบหน้าถูกกระแสไฟฟ้าแรงสูงช็อตจนไหม้หลอมละลายไปทั้งหมดกระนั้นเขาก็ยังไม่ตาย ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายเขายังมีชีวิตอยู่อีก 65 ปีต่อมา

        พิการ ดวงตามืดบอด และถูกผลักให้อยู่ในนามของปีศาจ ให้เป็นที่เกลียดชังแม้คนที่ไม่รู้จักหรือพบเจอ แค่คิดก็เศร้าแม้เขาจะกลายเป็นเรื่องร้ายและหลายคนทำสิ่งโหดร้ายต่อเขาเพียงเพราะฟังคำเล่าลือของใครหลายคน โลกอาจใจร้ายแต่ไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนึงเจอเข้ากับเขา พวกนั้นในตอนแรกก็ตื่นกลัว พากันวิ่งหนีคนละทิศละทาง บางคนก็เอาหินขว้างปาเขาแต่เมื่อพวกวัยรุ่นค้นพบว่าเขาคือมมนุษย์ธรรมดาคนนึงใครบางคนในกลุ่มก็เริ่มหยิบยื่นมิตรภาพให้เขาต่อๆ มาเคียงข้างข่าวลือด้านน่ากลัวและชวนขวัญผวา ยังมีความเป็นจริงอีกข่าวกระจายออกไปว่าเขาเป็นแค่ชายโชคร้าย ที่ไม่เคยก่อพิษภัยหรืออันตรายกับใครๆ หลายคนจึงเริ่มใจดีกับเขามากขึ้น บางคนแวะทักทายเขา ซื้อบุหรี่ไปฝาก หรือบางคนก็ตั้งใจซื้อเบียร์ไปให้และชวนเขาพูดคุยเพราะรู้ว่าเรย์ไม่เคยมีเพื่อนหรือใครให้พูดคุยด้วยมากนัก นอกจากคนในครอบครัวทุกคนพบว่าเรย์เป็นคนตลกมากๆ ภายใต้ตัวตนของผู้ชายไร้หน้าที่น่าหวาดกลัวของคนทั้งเมือง ซ่อนผู้ชายซื่อๆมีอารมณ์ขันเอาไว้ภายใน เขาอบอุ่นและเป็นมิตรมากๆ ในบางเสี้ยว เรื่องราวของเรย์ก็กลายเป็นความอบอุ่นใจ " วัยรุ่นและปีศาจไร้หน้าจับกลุ่มพูดคุยและดื่มเบียร์ด้วยกัน " แม้ตำนานด้านน่ากลัวจะยังมีอยู่ แต่ผู้คนก็ได้รับรู้ความจริงมากขึ้น

        เรย์ถูกมองว่าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ปีศาจหรือสิ่งน่ากลัวที่ใครๆ พยายามทำให้เขาเป็นเมื่อย้อนกลับไปมอง ตำนานต่างๆ ที่น่ากลัวนั้น มีเรื่องน่าเศร้าแบบเรื่องราวของเรย์ซ่อนอยู่หรือเปล่านะ เรากำลังเล่าขานถึงใครด้วยความเป็นจริงหรือล้วนมาจากการพูดปากต่อปากเพื่อสร้างตำนานความหวาดกลัวหรือเปล่าใครบางคนถูกตราหน้าว่าเป็นปีศาจน่ากลัว ทั้งๆที่ในความเป็นจริงนั้นตรงข้าม แต่ต้องแบกรับโดยไม่อาจอธิบาย แค่นึกก็ใจเจ็บนี่เป็นเรื่องน่าเศร้านะ เราตะโกนบอกว่าคนคนนึงเป็นปีศาจ เพราะเราหวาดกลัวหรือไม่เข้าใจในความแตกต่างของเขา เพราะแบบนั้นเขาถึงเป็นผู้ร้ายในสังคม ถ้าในเมืองไทยคงนึกถึงคนที่ถูกหาว่าเป็นปอบ หรือกรณีซีอุยนั่นแหละ ต้องทนแบกรับและอยู่กับสิ่งที่ไม่ได้เป็น จะเพราะความที่ตัวเองแตกต่างหรืออะไรก็ตามโชคดีที่ตอนนี้โลกเปลี่ยนไปเยอะแล้ว เรายอมรับกันได้มากขึ้นแม้ไม่ทั้งหมด เราหาเหตุผลต่างๆ มารองรับกัน เราเห็นคุณค่าของกันมากขึ้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร เราเคารพผู้อื่นแม้แตกต่าง พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกว่าโลกใบนี้ใจดีขึ้นจริงๆ