เล่าอดีต "เครปป้าเฉื่อย" ปัจจุบันไม่ต้องต่อคิวยาวแล้วนะ
คิดถึงอุ่นคิดถึงอาหาร
วันนี้ขอพาทุกท่านกลับสู่เขตลาดพร้าว วังหินอีกครั้ง
"เครปป้าเฉื่อย"
อุ่นมีชีวิตวนเวียนกับป้าพร aka ป้าเฉื่อยมาตั้งแต่ประถม เพราะบ้านอุ่นอยู่โชคชัย 4 สมัยเด็กชีวิตเร่ร่อนมากด้วยความแม่ส่งไปเรียนราชินีปากคลองตลาด เลยไม่มีชีวิตที่ได้โอกาสทานอะไรแถวบ้านนอกจากโจ๊ก
พอขึ้นมัธยมกลับมาเรียนบดินทรเดชา ดิชั้นเริ่มรับป้าพรเข้ามาในชีวิต และพีคหนักช่วงมหาลัย คือไปผับแล้วก็พาเพื่อนมหาลัย ที่อยู่อาศัยกันแถวปิ่นเกล้า ฝั่งธน บ้างอยู่ต่างจังหวัดเลย ถ่อสังขารหลังผับปิดมานั่งรอกินป้าพร
ป้าพรร้านออริจิเลยป้าจะขายหน้าบ้านค่ะ เหมือนป้าเบื่อๆเลยตั้งเครปขายหน้าบ้าน และซิกเนเจอร์จากชื่อร้านก็น่าจะรู้
ช้ามาก โคตรช้าแบบสั่งชาตินี้ได้กินชาติหน้า
ป้าพรค่อยๆทาแป้งบนกระทะ ทาเสร็จยืนเฉย บางทีหนักกว่าเข้าไปนอนดูทีวีในบ้านเลย แล้วค่อยๆออกมาวางไส้ทีละชิ้น ชิ้นละห้านาที แล้วปิดแป้ง ใส่กรวย
กว่าจะเสร็จแต่ละชิ้น ยาวนานเหมือนการมีหินงอกหินย้อยในถ้ำเลยทีเดียว
ความช้าของป้าพรเลยทำให้เกิดคอมมูนิตี้เล็กหน้าร้าน บางคนพบรักกัน บางคนตีกัน บางคนอกหักนอนไม่หลับก็ออกมานั่งหาคนคุยหน้าร้านป้าพร
สมัยก่อนโทรศัพท์ยังไม่บูม เน็ตไม่ได้ราคาถูก ทุกคนเลยทำความรู้จัก นั่งคุย ซื้อเหล้าเซเว่นมานั่งดื่มต่อ นี่คือสีสันของร้านป้าพรค่ะคุณ
ถามว่าเครปนี้วิเศษกว่าที่อื่นตรงไหน อยากบอกว่าแป้งค่ะ แป้งมันหวานๆโคตรอร่อย สั่งเอากลับต่างประเทศมากินได้ก็ยังอร่อยอยู่ กล้าการันตีฉันทำมาแล้ว ทำบ่อยด้วย สั่งป้า 25 ชิ้น แล้วไปร้องคาราโอเกะตรงวังหินกับเพื่อน
ขากลับมารับ มีแต่คนสาปค่ะคุณ แบบสั่งอะไรของมึง 25 อัน แล้วทุกคนต้องรอคนที่ไม่มีตัวตนคนเดียว เนื่องจากป้าพรพอคิวใครแล้ว ป้าจะทุ่มเทให้กับคิวนั้น ไม่มีทำให้คนอื่นเลย ต่อให้เตาเหลือว่างอีก 3 อันก็ตาม
นี่แหละค่ะป้าพร
สมัยก่อนระบบคิวร้านป้าสมัยโลกาภิวัฒน์คือบ้านๆมาก ทุกเช้าป้าจะเหน็บสมุดริมแดงเอาไว้หน้าประตูบ้าน ใครผ่านไปมาก็จะมาจดคิวกัน
บ้านชั้นเคยได้คิว -1 จากป้าค่ะ เพราะคืนก่อนหน้าป้าเหนื่อย อยากไปนอน!!!
ฉันหอบเพื่อนที่บ้านอยู่โคตรไกลมาตามปกติ ระหว่างรอเราก็หาอะไรเล่น คุยกัน ขำกัน นั่งจนฟ้าเริ่มสาง คิวเราก็ยังไม่ได้ สภาพในกระจกคือมาสคาร่าไหล ชุดไปผับ
ซักพักพระเดินมา เด็กเดินไปโรงเรียน ร้านโจ๊กตั้ง เพื่อนเริ่มไปสั่งโจ๊กแล้ว
ป้าก็ยังทำอีกคิวไม่เสร็จ
พออีกคิวได้ อยู่ๆป้าคิดได้ว่าเหนื่อย เดินไปหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวแล้วกวาดหน้าบ้าน เก็บของ แล้วบอกเด็กๆที่รออยู่อย่างมีความหวังว่า
"หนู วันนี้ปิดก่อน เอาเป็นว่ามาพรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวใส่คิวใหม่ด้านบนได้เลย"
เพื่อนชั้นเข่าทรุด ป้าอยากปิดจบไม่มีบอกกล่าว แล้วถ่อมาจากปิ่นเกล้า พระนครกันตึม
นี่แหละค่ะป้าพร ไม่สนเงิน ไม่สนใจ อยากขายก็ขาย อยากปิดก็บายจ๊ะยู
และทุกวันนี้จาก 20 บาทชิ้นละเกือบร้อยแล้ว แต่ชั้นก็ยังกินป้าอยู่ และส่วนตัวก็คิดว่าไม่มีใครทำแป้งสู้ป้าได้ มันเก็บไว้ในตู้เย็นได้หลายวัน ทานยังอร่อยเหมือนเดิม
ชั้นเลยปวารณาว่าขอทานเครปป้าต่อไปเรื่อยๆ ป้าไม่เลิกขาย ชั้นก็ไม่เลิกกิน ทุกวันนี้ไม่ต้องต่อคิวยาวแล้ว มีแกร็ปมารับแล้ว แต่กลับคิดถึงสีสันวันแบบนั้นทั้งที่ตัวเองเป็นคนเกลียดทุกสิ่งอย่างที่คิวยาวค่ะคุณ
อยากให้ลองกินค่ะ
ป.ล. สภาพเครปหมูหยอง แฮม ช็อคโกแลต (ใช่ค่ะ ชั้นกินประหลาด แต่โคตรเข้ากัน แล้วต้องใส่ซอสมายอง มะเขือเทศด้วยนะ ผสมโคตรเข้ากันกับช็อคโกแลต) อาจจะดูเยินหน่อย พอดีไปทำผมแล้วแม่ซื้อไว้ให้ ฉันชอบกินแบบไม่กรอบค่ะคุณ ชอบแบบเหี่ยวๆหน่อยอร่อยเว่อร์
ใครอยากลองพิกัดตอนนี้อยู่ที่ พลาซ่าลากูน ลาดพร้าววังหินนะคะ ทุกวันนี้มีหลายเตา มีผู้ช่วยแล้ว สั่งชาตินี้ได้กินชาตินี้แล้วค่าาาา
อ้างอิงจาก: https://www.facebook.com/Deserthousewife.diary/posts/561503838667467













