วันนี้ผมจะมีเรื่องราวอะไรมาเล่าให้เพื่อนทุกคนได้อ่านกัน เมื่อผมไม่อยากเรียนและเข้ากรุงครั้งแรก

สวัสดีครับเพื่อนๆ พี่ๆ วันนี้ผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับการเข้าเมืองกรุงครั้งแรก

  เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนบ้านนอก และเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทำงานสักเท่าไหร่ จึงอยู่ในบงการของพ่อและย่า ซึ่งตอนนั้นผมอายุได้แค่ ๑๖ ปี คือเป็นวัยคึกคะนอง ณ ตอนนั้น 

  เข้าเรื่องเลยดีกว่า พอผมอายุได้สักประมาณ ๑๙ ปี คิดรู้สึกอยากทำงาน ไม่อยากเรียนล๊ะ ( หูย~ คิดได้ไง ) จึงตัดสินใจ หนีเรียนบ่อยๆ เพื่อจะไม่ได้เข้าเรียนและจะโดนอาจารย์ไล่ออก ไปร้านเกมส์บ้าง หนีไปโดดน้ำบ้าง อ่ะน๊ะ !! ๕๕๕ จนทางบ้านรับรู้ โดนเฆี่ยนสิครับรอไร ! พอโตถึงได้รู้ ว่าชีวิตหลังการที่เราไม่ได้เรียนแล้วมันเป็นยังไง ( โครต โหดด อ๊่ะ ) กว่าจะหางานทำได้ เกือบเดือนครับ งานแรกของผมคือ ช่างกระจก อลูมิเนียม โอ้โห... งานหนักชิปเป๋ง แต่ก็ต้องทำ เพื่อความอยู่รอด เอาว่ะ !! ลองสักตั้ง ทำได้อยู่ไม่นาน ก็ต้องออก ออกเพราะ ?? ไม่รู้สาเหตุ เห้อ อ ชีวิตช่วงนั้นแม่งท้อชิปเป๋งเลย อยากกลับไปเรียนอีกรอบ แต่มันก็ไกลเกินล่ะ ชั่งมัน 

  ตอนนั้นคิดอยากจะไปทำงานข้างนอกบ้าง อาจจะได้เงินดี เอ้า !! พอมีเงินเก็บแล้ว ไปตะลุยอวกาศกันต่อ ด้วยความหัวสูงของผม จากแม่ฮ่องสอน - กทม เอาล่ะ ถึงสักที ป้าดด !! ไปทางไหนต่อดี ตอนนั้นไม่รู้จักอะไรสักอย่าง จะไปทางไหนก็ยังไม่รู้ ตอนนั้น มาถึง กทม ตอนหกโมงเช้า อยู่หมอชิตยันเย็น ยืนงงซักพัก จะนอนไหนน้อ เอาล่ะ !! คืนแรกของผมคือเก้าอี้ที่หมอชิต หลับยันเช้า ๕๕๕ พอตื่นมา พอนึกอะไรได้อย่าง เดินหางานทำ จากหมอชิต - เดินไปถึง ลาดพร้าว โอ้โห ... เดินมาได้ไงว่ะ ครึ่งวัน สรุป ไม่ได้งานทำเลยครับ เห้อ จะกลับบ้านดีมั้ยน้อ หรือต้องสู้ต่อไป ทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน ลองอีกสักครั้ง เดินต่อไปเรื่อยๆ ไปเจอร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ ลองถามดู รับสมัครงานมั้ยครับ -_-" คำตอบที่ได้ คือรับครับ แต่ !!! ไม่มีที่พักให้น่ะ ทำไงดีน่ะ เห้อ !! สะพานลอย อีกแล้วเรา หาห้องน้ำสาธารณะอาบ เป็นอะไรที่รันทดที่สุด เพราะเงินในกระเป๋าเหลือแค่ ๗๐๐ บาท ต้องอยู่ให้ถึงสิ้นเดือน ลองขออนุญาตเจ้าของร้านดู ว่าผมพอจะพักในร้านได้ไหม ?? คำตอบคือ ได้ เย้ ๆๆๆๆ แต่ต้องนอนหน้าคอยด์ร้อนแอร์ เพราะมันมีที่ว่างพอเหยียดแข้งเหยียดขาได้ เอาว่ะ !! สบายล่ะ นอนได้ ไม่เสียตังค์ ๕๕๕ 

 เอาล่ะ !! พอได้ที่พักพิง เราก็โล่งใจ ไม่ต้องไปเช่าใครเขาอยู่ แต่ !! คืนแรกที่ผมได้อยู่นั้น มันเหมือนนีกตอนนอนมาก ๕๕๕ ( คือแบบว่า โครตร้อนอ่ะ เกือบสุก ) พออยู่ไปนาน ๆ ก็เริ่มชิน แต่มันก็ยังอุ่น ๆ อยู่ เอาน่า !! แต่ก็อยู่ไปเถอะ เพื่อปากท้องเรา และหวังว่าสักวันอาจจะมีอนาคตกับใครเขาสักที เห้อ .~ ชีวิต ๗๐๐ ในเมืองกรุง ต้องอยู่ให้ถึงสิ้นเดือน ซะงั้น !! ช่วงนั้นที่ผมได้งาน จะเป็นช่วงกลาง ๆ เดือน เบิกล่วงหน้าก็ไม่ได้ด้วย กับเงิน ๗๐๐ เอาว่ะ ! สู้กันต่อไป จากวันที่ ๑๙ - ๓๐ แต่ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ตกกินวันละ ๔๐ บาท คือก็ต้องเป็น อาหารหลักป่ะล่ะ !! มาม่าครับท่าน ๕๕๕ กับใข่ต้ม ถือเป็นอาหารจานเด็ดในช่วงนั้น เห้อ ~ ผ่านมาได้ด้วยดี ( แต่นึกอยากจะกลับไปเรียนเหมือนเดิม มันก็สายเกินไปแล้ว ) ยิ่งนับวันยิ่งอายุมากขึ้น จนตอนนั้นทำงานร้านคอมพิวเตอร์จาก อายุ ๑๙ - ๒๓ ใช้ชีวิตหน้าคอยด์ร้อนแอร์ ๕๕๕ 

  พอผมเริ่มศึกษาจากประสบการณ์มาได้พอสมควร และเงินในกระเป๋าเริ่มทวีคูณเพิ่มมากขึ้นผมก็นึกอยากจะมีธุรกิจ เป็นของตัวเองบ้าง แต่!! ไม่รู้จะไปทางไหนดี การเริ่มต้นธุรกิจของผมนั้นอาจจะไปไม่ได้สวยสักเท่าไหร่ ผมตัดสินใจไปหาห้องเช่าหรือบ้านเช่าเล็กๆ เพื่อเริ่มต้นธุรกิจ ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ พยายามหาป้ายที่เขียนว่า " ขายหรือให้เช่า " พอผมเดินไปสักพัก เจออาคารพาณิชย์ที่พอจะทำร้านได้ ผมลองโทรไปสอบถามดู ปรากฏว่า !!! โอ้แม่เจ้า เดือนละ ๓๐,๐๐๐ ป้าดดดดด ผมเลยขอปฏิเสธไปก่อนเพราะมันคือการเริ่มต้น เอาว่ะ !! เดินต่อไปเผื่อจะหาได้สักที่นึง ผมเดินจนท้อ เห้อ .~ นั่งอยู่ตรงข้างทางฟุตบาทสักพัก ดื่มน้ำ อ่าาาาาห์ ! ชื่นใจ ลุยกันต่อ จนผมไปเจอที่ ๆ นึง เป็นบ้านเช่าหลังเล็กๆ ผมลองโทรไปสอบถาม ปรากฏว่า ! ให้อยู่ฟรี ๒ เดือน โอ้.... แต่ที่นั้นเจ้าของไม่ได้มาอยู่แล้ว คิดให้ผมเดือนละ ๓,๐๐๐ ก็พอ โอ้ ... ได้แล้วโว้ยย !! สำหรับการเริ่มต้นธุรกิจ ผมจึงตัดสินใจออกจากร้านนั้นที่ผมทำงานอยู่ แล้วมาเริ่มธุรกิจกันเลย ชัยโยย... 

  ผมได้เริ่มต้นธุรกิจของผม อย่างแรกที่ต้องมีคือ เครื่องมือ !! ผมจัดหาเครื่องมือมาเข้าร้าน เสร็จสรรพ ติดป้ายประกาศหน้าร้าน รับซ่อมคอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊ค ธุรกิจอาจจะไปไม่ได้สวย แต่ก็พอได้ ลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ปัญหาคือ จะซ่อมคนเดียว !! โดยไม่มีลูกน้อง เอาว่ะ คืนนั้นผมจำได้ ไม่ได้นอน ๓ วันติดเลยครับ ลำบากมากจริง ๆ แต่การเริ่มต้นธุรกิจของผมภายหลังนั้น เป็นไปได้สวย มีลูกน้อง พอช่วยงานได้ครับและอยู่มาจนถึงปัจจุบัน...

 เรื่องราวที่ผมได้มาเล่าสู่กันได้อ่านนั้น มันเป็นเรื่องจริงของผมที่ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ให้ทุกท่านได้อ่านกัน และผมอยากให้ทุกท่านไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค หรือ การทำงาน หรือ การใช้ชีวิตประจำวันของท่าน ท่านมีทางออกเสมอเพียงแค่ท่านลองคิด ลองนึกดูสักนิด และอีกอย่าง การเก็บหอมรอมริบ ท่านลองนำวิธีของผมไปใช้ดู อาจจะช่วยท่านได้บ้างในบางครั้ง ยังไงผมก็ขอขอบพระคุณท่านที่ได้มาเสียสละเวลามาอ่าน และให้ท่านลองนึกตามผมได้นะครับ ส่วนเรื่องต่อไปที่ผมจะมาเล่า .. จะมีอีกเรื่อยๆนะครับ 

..ขอบคุณที่คอยติดตามชมกันครับ..