โศกนาฏกรรมหมู ...

โศกนาฏกรรมหมู ...

... เรื่องหมู ๆ ที่ไม่หมูเรื่องนี้ ขอท้าวความย้อนไปไกลหน่อย ประมาณปี 50 ครอบครัวตู่ย้ายเข้ามาอยู่ที่ ซ.ร่วมสุข จ.ปทุมธานี เราก็เจอหมูป่าแล้ว ถามจากชาวบ้านซึ่งอยู่ในพื้นที่มาก่อนต่างก็บอกว่าหมูป่าเป็นของนาย ก. เขาเลี้ยงแบบระบบเปิด คือปล่อยให้หมูป่าอยู่กับธรรมชาติ (ณ ช่วงเวลานั้นชุมชนเล็ก ๆ แห่งนี้พื้นที่โดยรอบยังคงเป็นป่า บ้านเรือนและผู้คนยังไม่มากนัก) ... เกือบทุกวันที่ตู่จะได้ยินเสียงนาย ก. ตะโกนเรียกอู๊ด อู๊ด ดังก้องไปทั้งถนน (เรียกให้กลับบ้าน แล้วอู๊ดก็เดินตามรถนาย ก. กลับบ้านได้จริง)

... เวลาห่างมาได้ซักพักใหญ่ได้ยินข่าวจากแม่ค้าในพื้นที่ว่าพวกหมูป่าถูกปศุสัตว์จับตัวไป (น่าจะเป็นปัญหาเรื่องหมูป่าคว่ำถังขยะแล้วชาวบ้านร้องเรียนไปยังเทศบาล) และนาย ก. ก็ไปรับบางตัวกลับมา
ต่อมานาย ก. ได้ย้ายออกจากพื้นที่และไม่ได้นำครอบครัวหมูป่าไปด้วย
... มีการลงพื้นที่จับหมูป่าโดยหน่วยงานรัฐ และช่วงเวลานั้นเองได้มีคุณ ส. ขอรับเลี้ยงหมูป่าจำนวนหนึ่งไว้ด้วยความผูกพันที่เธอเองก็เป็นคนให้อาหาร

... หญิงชาวบ้านที่เลี้ยงต่อด้วยความเมตตาส่วนตัว หากแต่ขาดความเข้าใจในธรรมชาติของสัตว์โลก (ขอใช้ภาษาง่าย ๆ คือ กิน ขี้ ปี้ นอน) เธอให้อาหาร แบ่งที่หลับนอนให้พวกมัน ใช้ชีวิตประจำวันรวมอยู่กับหมูป่า และเธอก็เลี้ยงแบบระบบเปิดเช่นเดียวกับนาย ก. แต่ไม่มีการควบคุมประชากร (ด้วยเหตุผลหลายอย่างที่เธอไม่มีความสามารถ ไม่มีศักยภาพมากพอที่จะจัดการทำหมันให้หมูป่าที่เธอดูแลอยู่ ไม่มีที่ให้คำปรึกษา และไม่มีกำลังทรัพย์มากพอที่จะจ่ายให้กับสัตวบาลกระเป๋าเคลื่อนที่)
... หมูป่าเพิ่มจำนวนประชากรขึ้นอย่างรวดเร็วภายในระยะเวลาไม่กี่ปี

... จนกระทั่งคุณ ธ. ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นประชากรร่วมใน ซ.ร่วมสุข เธอพบครอบครัวหมูป่าขนาดใหญ่ พบหญิงชาวบ้านที่แบกชุมชนหมูป่าเต็มสองบ่าไว้ด้วยความรัก เหมือนมนุษย์พรหมวิหาร 4 เสมอกันมาเจอกัน สังคมของหมูป่าจึงเต็มไปด้วยความรักความเมตตาความเอื้ออาทรจากเธอทั้งสองซึ่งมีความคิดและมุมมองแตกต่างจากคนในพื้นที่

... คุณ ธ. ใช้พื้นที่บริเวณหน้าบ้านตัวเองโอบอุ้มหมูป่า คุณ ส. ใช้พื้นที่ข้างบ้านพักตัวเองเลี้ยงดูหมูป่า
... ระหว่างนั้นคุณ ธ. เธอพยายามหาซื้อที่ดินเพื่อสร้างคอกถาวรให้ประชากรหมูป่า ผู้หญิงทำงานคนหนึ่งกับเงินเก็บเล็กน้อยที่สะสมมาทั้งชีวิตการทำงานยอมเทหมดหน้าตักเพื่อแลกกับสวัสดิภาพของหมูป่า เธอทุ่มเงินแสนขึ้นเสาล้อมที่ดินข้างบ้านหลังจากการเจรจาในการซื้อขายเป็นที่น่าพอใจทั้งสองฝ่าย ครั้นเวลาข้ามคืน ที่ดินผืนนั้นถูกยกเลิกการขายให้อย่างไร้เหตุผล
... เธอไม่มีความสามารถมากพอที่จะไปงัดง้างอิทธิพลของเจ้าของที่ผืนนั้น
... ช่วงเวลานั้นเองสิ่งที่คุณ ธ. และคุณ ส. พึงทำได้ก็คือรักษาชีวิตหมูป่าที่ถูกทำร้ายรายวัน
... บางคืน หมูป่าวิ่งลากไส้ที่ท้องถูกของมีคมกรีดแตกเข้ามาหาคนทั้งสอง เพื่อขอความช่วยเหลือ
... บางคืน หมูป่าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดจากกระสุนที่ถูกยิงเข้าบริเวณหัวและพยายามกระเสือกกระสนเข้ามาหาคนทั้งสอง เพื่อขอความช่วยเหลือ

... ณเดช ก็เป็นหนึ่งในจำนวนหมูป่าเคราะห์ร้ายที่ต้องใช้เวลาในการรักษาบาดแผลฉกรรจ์บริเวณท้องยาวนานร่วมปี
... และหลายต่อหลายครั้งที่หมูป่าหลายชีวิตต้องตายคาอ้อมกอดของเธอ
... กิจวัตรประจำวันของคุณ ธ. เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคือตามตัดบ่วงที่มีอยู่ในพื้นที่ที่หมูป่าสัญจรผ่าน
... ความทุกข์ทรมานใจจากการที่ต้องมารับรู้ความเจ็บความตายดำเนินไปอย่างต่อเนื่องและทุกโมงยาม
... เหตุการณ์น่าจะดำเนินไปอย่างสงบบนความขมขื่นทรมานใจถ้าไม่เกิดน้ำท่วมพื้นที่ทั้งสองแห่งที่หมูป่าอาศัยอยู่
... หมูป่าหนีน้ำท่วมเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไปตามซอยต่าง ๆ เมื่อถึงเวลากิน พวกมันก็จะเดินทางมาขอข้าวที่บ้านคุณ ธ. กินเสร็จก็แยกย้ายไปตามทาง
ชาวบ้านที่เอ็นดูหมูป่าก็มี ที่รังเกียจและตั้งแง่ก็เยอะ !!!
... เมื่อความเจริญค่อย ๆ คืบคลานเข้าหา ซ.ร่วมสุข ผู้คนจากพื้นที่อื่นเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเช่นกัน มิหนำซ้ำยังมีชาวบ้านบางคนป่าวประกาศว่าหมูป่าไม่มีเจ้าของ ใครอยากเอา เอาไป ใครอยากอุ้ม มาอุ้มไป และจากการป่าวร้องดังกล่าวยิ่งทำให้หมูป่าถูกไล่ล่าหนักขึ้น บางคนเห็นกับตาว่าถูกชายฉกรรจ์สามสี่คนไม่สวมเสื้อ (ตั้งใจมาอุ้มโดยเฉพาะ) ตระเวณอุ้มหมูขึ้นรถกระบะแบบมีโครงหลังคา พร้อมทั้งบอกว่าเทศบาลให้มาจับ บางคนเห็นตรงหน้าว่าหมูป่าถูกแหทอดไปเป็นกลุ่ม
... ชาวบ้านที่เห็นเหล่านั้นพวกเขาทำอะไรไม่ได้ ให้การช่วยเหลือก็ไม่ได้ ด้วยประโยคประกาศิตจากปากหัวขโมยที่แอบอ้างว่า "เทศบาลให้มาจับ" (รายละเอียดตรงนี้ หากใครอยากทราบ ถามมาในคอมเมนท์นะคะ ถ้าเล่ามันจะยาวเกิน)
... ระหว่างที่ชะตาชีวิตของหมูป่าเริ่มส่อเค้าลางไม่ปลอดภัย ตู่ได้ขอคำปรึกษาไปยังคุณหนวดสถาพร เรื่องอยากหาที่ปลอดภัยให้กับหมูป่าเหล่านี้ได้พำนักอย่างถาวร คุณหนวดแนะนำสถานที่ไว้สองแห่ง และหนึ่งในนั้นที่ตู่ปักใจเชื่อมั่นเหลือเกินว่านอกจากหมูป่าจะปลอดภัยแล้ว พวกมันยังสามารถสร้างประโยชน์ให้เกิดแก่ชุมชนได้อีกด้วย

... จากโครงการข้าวก้นบาตรที่ จ.ประจวบ ฯ ซึ่งให้ความเมตตารับอุปการะหมูป่าทั้งหมด
... เราประสานงานไปยังปศุสัตว์อำเภอ และเทศบาลตำบลบ้านใหม่ เพื่อขอทำการเคลื่อนย้ายหมูป่าทั้งหมดไป จ.ประจวบ สถานการณ์ตรงนี้ราบรื่นไม่มีปัญหา ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอนและถูกต้องตามกฎหมาย ในขณะที่เรากำลังรอทีมงานจากประจวบเดินทางมาสร้างคอกให้ ก็เกิดปัญหาขึ้นกับหมูป่ามณีเสียก่อน
... เพราะจากคำพูดพล่อย ๆ ของชาวบ้านรายนั้นเป็นที่มาของคดีความในวันนี้ (ชื่อของผู้พูดซึ่งออกจากปากผู้ก่อเหตุทำร้ายแม่มณี ตู่ไม่แน่ใจว่าทางร้อยเวรได้ลงบันทึกปากคำในสำนวนหรือไม่)

... คืนวันที่ 17 พ.ย. 59 เวลาประมาณ 19 น. เศษ คุณ ธ. โทร.มาบอกว่า คุณ ส. เห็นคนกำลังอุ้มหมูป่ามณีเข้าไปในสถานที่เกิดเหตุ พวกเรารวมตัวกันได้ 6 คน รีบไปร้องขอหมูป่าคืน พวกมันนั่งกันอยู่ข้างในโดยไม่มีท่าทีสนใจในเสียงร้องขอของพวกเรา สุดท้ายถึงยอมรับพร้อมกับคืนหมูป่ามณีในสภาพหายใจรวยรินหมดสติ มีเลือดออกจากปาก จมูก หู หนึ่งในผู้ก่อเหตุบอกว่ามันทุบด้วยเหล็ก ช่วงเวลานั้นสิ่งแรกที่เราเห็นพ้องกันคือต้องรักษาชีวิตแม่มณีก่อน จึงรีบนำตัวส่งคลินิกภิญญาพงศ์สัตว์แพทย์ทั้ง ๆ ที่ปิดทำการแล้ว แต่ด้วยจรรยาบรรณและจิตอาสาอันสูงส่งของคุณหมอปุ๊กหลังจากที่ตู่โทร.ขอความช่วยเหลือ เธอรีบรุดมาโกงความตายให้กับหมูป่ามณีในทันที

... วันที่ 18 พ.ย. 59 ตู่และเพื่อน ๆ เดินทางไปร้องทุกข์กับผู้กำกับ สภ.ปากคลองรังสิต โดยพี่กบ WDT ช่วยประสานงานให้
... เราไปในฐานะผู้เสียหายหรือเจ้าทุกข์ แต่ในขณะที่หารือช่วงต้นกลับถูกให้อ่านคำภีร์กฎหมายฉบับกระเป๋าว่าด้วยสัตว์เลี้ยงทำลายข้าวของประชาชน !!!

... ต่อมาถูกส่งให้ไปบันทึกปากคำต่อกับ พ.ต.ท.กวี ... และลงพื้นที่เพื่อไปชี้จุดเกิดเหตุรอบแรก แล้วให้เรากลับไปรอที่ สภ. เวลาไล่เลี่ยกันตำรวจสามารถควบคุมตัวผู้ก่อเหตุหนึ่งในสี่มาที่ สภ. ทำการสอบปากคำผู้ก่อเหตุ และให้ตู่ในฐานะผู้เสียหายลงพื้นที่เพื่อชี้จุดที่เกิดเหตุรอบสอง พร้อมกับนำตัวผู้กระทำความผิดชี้จุดก่อเหตุด้วย ก่อนจะบอกให้ตู่กลับไปรอที่ สภ. อีกครั้งเพื่อสอบปากคำโดยร้อยเวรของคืนที่เกิดเหตุ (17 พ.ย. 59)

... มีการยึดของกลางซึ่งเป็นอาวุธที่ใช้ทารุณคือเหล็ก และมอเตอร์ไซค์ที่ใช้ในคืนก่อเหตุ
... พ.ต.ท.กวี ส่งมอบหน้าที่ในการสอบปากคำไปยัง ร.ต.อ.อนันต์ 
... ซึ่งตู่ขอแจ้งความสองคดีคือลักทรัพย์และทารุณกรรมสัตว์
... ระหว่างสอบปากคำในฐานะผู้เสียหาย ผู้กำกับเดินเข้ามาบอก ร.ต.อ.อนันต์ ว่าให้เป็นคดีทารุณกรรมสัตว์ อย่างเดียว มีการต่อสายคุยกับอัยการชยานนท์ ซึ่งทางอัยการก็แจงมาตามสายว่าแจ้งได้เพียงคดีทารุณกรรมสัตว์คดีเดียว
... แต่เรื่องการสอบปากคำยังไม่ถึงขั้นตอนสุดท้ายเสียทีเดียวนะคะ ตู่ยังคงต้องไปให้ปากคำเพิ่มพร้อมหลักฐานประกอบสำนวนคือรูปถ่ายหมูป่าซึ่งเป็นหนึ่งในกิจวัตรชีวิตเรา และใบรับรองแพทย์ รวมทั้งผู้ก่อเหตุอีกสามรายที่เหลือ
... ตั้งใจจะเล่าประวัติความเป็นของหมูป่ากลุ่มนี้ให้เพื่อน ๆ ที่สงสัยว่าพวกมันมาจากไหนและทำไมมันถึงต้องตกเป็นเหยื่ออยู่เสมอ ก็ดันผูกโยงเข้าไปหาคดีความจนได้

... เรื่องนี้ยังไม่จบนะคะ เพราะมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
... และความเชื่อที่ว่าธรรมย่อมชนะอธรรม เราเริ่มไม่มั่นใจว่าจะมีอยู่จริงหรือเป็นแค่เพียงนิทานก่อนนอน
เพิ่มเติม :: ตู่ได้รับคำชี้แจงจาก WDT ในการแจ้งข้อหาลักทรัพย์ซึ่งตู่สามารถกระทำได้ดังนี้

ความเป็นเจ้าของหมายถึงสิทธิ์ในการครอบครองนั้นซึ่งแบ่งออกเป็น
1. เจ้าของเป็นผู้ครอบครองเอง
2. ครอบครองโดยได้รับมอบหมายจากเจ้าของหรือจากตัวแทน
3. ครอบครองโดยปริยาย

เพราะฉะนั้นย่อมประกอบข้อหาลักทรัพย์ได้เนื่องจากเจ้าของผู้มีสิทธิ์ในการครอบครองมีเอกสารสิทธิ์ในการครอบครองหมูป่ากลุ่มนี้อย่างถูกต้องจากเทศบาลตำบลบ้านใหม่ ดังนั้นตู่ในฐานะผู้ได้รับมอบหมาย (ในข้อ 2) ย่อมมีสิทธิ์ที่จะแจ้งข้อหาลักทรัพย์ได้อย่างถูกต้องตามกฎหมายเช่นกัน รวมทั้งผู้ครอบครองมิเคยได้ละกรรมสิทธิ์นั้น