ผู้ชายโดนข่มขืนไม่ได้ฟินเหมือนในนิยายวาย แชร์ประสบการณ์การรับยาและผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการถูกข่มขืน

สวัสดีครับ หลังจากกระทู้ก่อนหน้าที่เรามาตั้งแชร์เกี่ยวกับประสบการณ์ การที่ผู้ชายคนหนึ่งโดนผู้ชายด้วยกันข่มขืน ก่อนอื่นเราและทีมอยากขอขอบคุณทุกๆท่านที่ร่วมอ่านและแชร์ให้สังคมได้ตระนักรับรู้ รวมไปถึงสื่อโทรทัศน์ช่องข่าวบางช่องที่สนใจและอยากนำประเด็นนี้ไปถกในแง่ของกฎหมายเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศสำหรับผู้ชายและเด็ก เราขอกราบขอบพระคุณทุกๆรีแอคชั่นของสังคมที่มีต่อเรื่องราวและต่อเหยื่อที่โดนกระทำครับ

ในวันนี้เอง กระทู้นี้เรามีเจตนาอยากแนะนำวิธีการหรือข้อควรปฏฺิบัติหลังตกเป็นเหยื่อไม่ว่าจะมาจากสาเหตุใดๆก็ตามแต่ เป็นเรื่องราวของน้องคนหนึ่งที่เคยตกเป็นเหยื่อ และเป็นขั้นตอนที่น้องได้ปฏิบัติและผ่านมันมาได้ด้วยสติ จนปัจจุบันนี้ที่น้องได้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป โดยไม่ต้องระแวงกับการถูกกระทำความรุนแรงในรูปแบบนี้และรู้จักการระมัดระวัง การป้องกันตัวเองมากขึ้น เราเห็นควรว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นประโยชน์หรือสามารถเป็นแนวทางให้กับเหยื่อที่ถูกกระทำได้ จึงได้ขออนุญาตน้องนำมาเผยแพร่ไว้ ณ ที่นี้นะครับ

" เรื่องเริ่มต้นนะครับย้อนกลับไปสมัยเมื่อสองปีก่อนหลังเหยื่อถูกข่มขืนจากคนรู้จักสองคนโดยไม่ได้ใส่ถุงยางอนามัย จากจุดนั้นเองที่ร่างกายมีสภาวะการขับถ่ายไม่ออกจนต้องไปโรงพยาบาลโดยในขณะนั้น ตอนแรกผม(น้องที่เป็นผู้ประสบเหตุ)ไปอนามัยของมหาลัยก่อน อนามัยจะมีหมอคนเดียว ขั้นตอนจะง่าย ๆ คือเรากลัวอ่ะ อายด้วย ไม่อยากให้คนรู้เยอะ ตอนไปหาพยาบาลที่ตรวจเบื้องต้นก่อนก็พูดแค่ว่ามีเรื่องจะปรึกษาคุณหมอ พอเขาถามย้ำก็บอกว่า ปวดท้องนิดหน่อย ขอแค่ให้เราได้ไปเจอหมออ่ะค่อยจะพูดความจริง พอถึงหมอก็ค่อยพูด หลังจากเราเล่าจบหมอหน้านิ่งมากไม่ตกใจเลยซักนิด หมอแค่บอกว่า หมอจะส่งตัวไป รพ. ใหญ่นะ เพราะที่นี่ไม่มีเครื่องมือตรวจอะไรเลย วันถัดไปถึงไป พอไปถึงก็ได้บัตรผู้ป่วยครับ มันจะมีความด่วนหลายแบบจำไม่ได้ว่ากี่แบบแต่ของเราคือแบบที่เกือบด่วนที่สุด สมมติด่วยสุดคือเลเวล 5 ของเราจะเลเวล 4 อ่ะ ระหว่างรอพยาบาลก็จะเรียกซักประวัติกรองนิดนึงพร้อมวัดความดัน

ในใบส่งตัวมันเขียนว่า sexual abuse คือมันชัดพยาบาลอ่านละเข้าใจ เค้าก็หน้าเปลี่ยนสีนิดนึง แล้วถามเราด้วยใบหน้าเห็นใจ ปนสงสาร เราก็ฉายหนังอย่างละเอียดพร้อมๆกับวัดความดัน พอเสร็จแล้วเจาก็ส่งประวัติเราไปหน้าห้องตรวจ เราก็ไปนั่งรอหน้าห้อง ระหว่างนั้นพยาบาลอีกชุดก็จะจัดคิว เขาก็อ่านประวัติคนไข้ไปด้วย พอถึงของเราเขาก็เรียกชื่อเราให้เรายกมือแต่ยังไม่ได้เรียก แต่เรารู้แล้วหล่ะว่าเขาอ่านประวัติเราแล้ว พอถึงคิวเราก็เข้าไปในห้อง ก็เจอหมอเราก็ฉายหนังซ้ำอีกรอบ หมอก็อธิบายถึงโอกาสติดอะไรต่างๆ แล้วปิดท้ายด้วยว่าตอนนี้ห้องตรวจเลือดปิดแล้วหมอจะนัดมาวันพรุ่งนี้มาเจาเลือดแล้วก็บอกอีกว่าเดี๋ยวออกไปพบนักอะไรนี้แหละแกเป็นเฉพาะทางโรคติดเชื้อ

พอออกไปหาหมอโรคติดเชื่อ เด็กมากๆเลยนะน่าจะไม่เกิน30ไม่ก็ไม่เกิน35 2คนมาช่วยกับอธิบายเขาอธิบายเหมือนเราสภาพจิตใจแย่มากๆแต่จริงๆเราเตรียมใจไว้มากโขเลยหล่ะ แต่พอหมออธิบายเรายิ่งเครียด 5555 พอทั้ง2คนเงียบ เงียบแบบอธิบายจบละรอ Respond เราก็ถามว่า "แล้วผมจะรอดรึปล่าวครับ" หมอก็บอกว่ารอดดดดด เราก็ใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ บางคนเป็นอย่างอื่นตายก่อนด้วยซ้ำ ผมก็หัวเราะแล้วเขาก็พูดเรื่องแจ้งความ ถามหาคนร้าย จำหน้าได้มั้ย จริงๆก็จำได้แต่เลือกที่จะบอกว่าจำไม่ได้ (แต่ตอนนี้จำไม่ได่แล้วนะ) ก็ยังยืนยันวันจะไม่แจ้งความ หมอก็ปล่อยกลับ พรุ่งนี้มาเจาะเลือด พอมาพรุ่งนี้ก็เจอหมออีกคนนึง ก่อนเจาะก็ฉายหนังอีกหลายรอบมากจนเหนื่อย แต่หมอคนนี้เป็นหมอเจ้าของไข้เรา แล้วค่อยไปเจาะเลือด เจาะเสร็จเข้าเชิญเราไปเจออีกคนไม่รู้ว่าหมอรึปล่าวเหมือนเป็นกองอำนวยการยังไงไม่รู้ ตอนนั้นไม่ประสีประสา น่าจะเป็นนักกฎหมายเพราะพูดแต่เรื่องการแจ้งความ แต่เราบอกปัดไปเพราะเรากลัวและอับอายมากกว่าที่เกิดเหตุการแบบนี้เกิดขึ้นกับเรา

หลังจากนั้นก็กินยาไปเรื่อย ๆ ครับ ยามี3ชุด จำไม่ได้ว่ามีอะไรบ้าง รู้แต่ว่าต้องกินให้ครบ 10 วัน ต้องตรงเวลา เป๊ะ ๆ ห้ามสาย คนในวงการเขาจะรู้ว่ายาต้านต้องกินให้ตรงเวลา บางคนตั้งเวลาปลุกไว้เลย วันสองวันแรกแบบจะตาย ไม่มีแรง กินข้าวได้ไม่กี่คำ มาม่าซองเดียวยังกินไม่หมด ปกติเรากินเยอะนะ บางทีก็จะอาเจียน คลื่นใส้ แต่ก็ไม่เคยได้อาเจียน เวียนศีรษะ แต่ก็ยังพอไปเรียนได้ จะกินยาแต่ละครั้งคือก้ำกลืนฝืนทน กำยาอยู่ในมือตั้งนานกว่าจะเอาเข้าปาก มีครั้งนึงกลืนแล้วจะอ้วกออกมาคืนก็ต้องทน ผมต้องไปเจาะเลือด 7 วัน 15 วัน 30 วัน 60 วัน 90 วัน 120วัน ผลเป็นลบก็จบครับปลอดภัย ช่วยที่กินยาก็จะเบื่ออาหารคลื่นใส้อาเจียน ผมไม่หิวข้าวเลยทั้งวัน อยู่ในห้อง นอนอย่างเดียวตั้งแต่เช้าจรดมืด พอนึกขึ้นได้ว่าต้องกิน ก็ลุกขึ้นยืน แทบล้ม กินก็กินได้นิดเดียวอยู่ดี น้ำหนักลงไปถึง 39 จะแห้งตาย พอหยุดยา ก็ค่อย ๆ กลับมากินเรื่อย ๆ ออกกำลังกาย

มันทรมานมากๆครับ ในช่วงเวลานั้นเราเหมือนตายทั้งเป็นเลย โดยเฉพาะเดือนแรกที่เราต้องกินยาติดต่อกัน 24 ช.ม. กินที ช่วงแรก ๆ ก็จะกังเวล กินช้าไป 10 นาที 20 นาทีก็เครียด สมมติเรามีเชื้อ เราจะค่อย ๆ ดื้อยาเรื่อย ๆ แล้วต้องเปลี่ยนยาก็เลยเครียดครับ ส่วนเรื่องเจาะเลือด ก็จะลุ้นเจาะวันนี้นัดมารับผลพรุ่งนี้อย่างงี้เรื่อย ๆ พอ 90 วันผมไม่มีเชื้อผมก็พอจะยิ้มขึ้นมาได้ครับ พอ30วันไม่มีเชื้อหมอก็จะให้หยุดยา แต่ถ้าพบเชื้อนี่กินยาวตลอดชีวิตแน่นอนครับ

เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายครับ เราจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทรมานมากๆแต่ผมดีที่มีเพื่อนมีครูบาอาจารย์ที่ท่านรักเรา เข้าใจในตัวเรา เพราะช่วงที่เรารับยาต้าน ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับสภาพจิตใจเรามันไม่ใช่น้อยๆเลย เรากลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวณและทะเลาะกับคนอื่นบ่อยครั้ง กว่าจะหลุดพ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆครับ

อยากฝากถึงทุกคนที่เกิดเหตุแบบนี้เกิดขึ้นไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามแต่ คนเรามีสิทธิ์ที่จะทำพลาดกันได้ อย่างแรกคือเราต้องมีสติมากพอจะให้อภัยตัวเองได้ สำคัญสุดคือการไปหาหมอและตรวจเลือดครับ การรู้ก่อนจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด ส่วนเรื่องการแจ้งความมันเป็นส่วนบุคคลจริงๆ ผมเองก็คงไม่สามารถไปตัดสินแทนใครได้ว่าควรแจ้งหรือไม่แจ้งยังไง

....สุดท้ายแล้วพอผ่านพ้นมันมาได้ เราจะมีความสุขกับชีวิตมากขึ้นจริงๆ ขอฝากให้สังคมได้รับรู้และเข้าใจความทรมานของเหยื่อครับ สิ่งที่เราประสบมาเป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่เราเจ็บมากกว่า คือการตอบกับต่อสังคมที่มีต่อพวกเรา เจ็บทุกครั้งเวลาเห็นเรื่องแบบนี้กลายเป็นเรื่องตลกในสายตาใครหลายๆคน มันไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆครับ ไม่สมควรเกิดขึ้นกับใครเลยจริงๆ ขอบคุณครับ "

สิ่งหนึ่งที่เราอยากจะฝากถึงก่อนจบกระทู้คือความหดหู่ของเราครับ เป็นความหดหู่จากความรู้สึกที่ว่า คนไทยจำนวนไม่น้อยเลยที่ยังมีมุมมองหรือความคิดเห็นว่าการข่มขืนเป็นเรื่องตลก มองการกระทำแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา ผมไม่รู้ว่าเราเริ่มปลูกฝั่งกันมาจากตอนไหน ยังไง ทำไม หรือเพราะอะไรทำให้คนส่วนใหญ่ถึงมีมุมมองที่ออกไปทางเฉยๆหรือถึงขั้นเห็นเป็นเรื่องตลกขบขัน ทั้งๆที่ในความเป็นจริง มันเป็นความรุนแรงที่เหยื่อได้เผชิญหน้ามา

การถูกข่มขืนว่าบัดซบแล้ว การถูกมองว่าเป็นเรื่องตลกหรือไม่ผิดแผกอะไร บัดซบยิ่งกว่าถูกกระทำอีกครับ

ทั้งนี้ผมจึงอยากรณรงค์ #ผู้ชายโดนข่มขืนไม่ได้ฟินเหมือนในนิยายวาย เป็นแฮชแทชที่อยากให้คนในสังคมได้แชร์ความรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นที่สมควรมองเป็นเรื่องตลกหรือมองเห็นเป็นเรื่องปกติ เพราะคิดว่าเป็นการสื่อถึงทั้งตัวคนอ่านและคนเขียนได้ดีที่สุดแล้วว่า ในโลกของความเป็นจริงที่เกิดขึ้นจริงกับในโลกของตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นมาจากจินตนาการนั้น มัน 'แตกต่างกัน' มากเพียงใด การเขียนสะท้อนภาพลักษณ์ของผู้ถูกข่มขื่นออกมาในลักษณะที่เหมือนเหยื่อไม่เป็นอะไรนี้เป็นสิ่งที่แย่สำหรับเรานะ เรารู้สึกว่ามันทำให้คนอ่านเอนเอียงแนวคิดไปในด้านที่ว่า 'ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นพระเอก/นายเอก ได้กันเป็นเรื่องปกติแม้จะเป็นการข่มขืนก็ตามแต่' มีไม่น้อยจริงๆนะครับที่มีชุดความคิดเห็นแบบนี้

เราบังคับให้ใครเลิกเขียนอะไร หรือเขียนอะไรไม่ได้ เราทำได้แค่รณรงค์ในจุดที่เรากำลังยืนอยู่ ณ ตรงนี้ครับ ทั้งที่ผมไม่ได้หมายความถึงแค่นิยายวายนะครับ ผมหมายถึงสื่อทุกชนิดที่ผลิตออกมาในแนวทางเดียวกัน เพียงแต่ถ้าเป็นนิยายวายจะมองเห็นภาพที่ชัดเจนมากกว่า ถ้าผู้อ่านทุกคนมองเห็นว่ามันเป็นเรื่องราวที่รุนแรง เราเชื่อว่าสิ่งนี้จะส่งผลสะท้อนไปถึง 'สื่อต้นตอ' ทั้งหมดได้ครับ ถ้าไม่มีความต้องการ การผลิตย่อมไม่เกิดขึ้นครับ เราจึงอยากขอเชิญชวนผู้อ่านกระทู้นี้รวมแชร์มุมมองต่อความรุนแรงของผู้ถูกกระทำ หรือให้กำลังใจ ให้ข้อแนะนำกันได้ผ่าน #ผู้ชายโดนข่มขืนไม่ได้ฟินเหมือนในนิยายวาย

ขอขอบพระคุณทุกส่วนรวมที่ทำให้เรามีค่านิยมที่ดีมากขึ้นต่อผู้ถูกกระทำ

ขอบคุณครับ