"วาระสุดท้ายของชีวิต"

หมูตัวนี้มันรู้ชะตากรรมว่ามันกำลังจะโดนฆ่าในอีกไม่กี่นาที หลังจากที่โซ่ดึงขามันขึ้นห้อยหัว จากนั้นมนุษย์ก็จะใช้มีดแทงเข้าที่คอของมัน มันคงคิดในใจว่าอีกนิดเดียวความทรมานทั้งหมดตลอดชีวิตของมันก็จะจบลงแล้ว ตั้งแต่มันเกิดมาในฟาร์มนรก ไม่มีแม้แต่นาทีเดียวที่มันจะมีความสุข มันโดนถอนเขี้ยว ตัดหางและอัณฑะตั้งแต่เกิดโดยไม่มียาชา ไม่มีแม้แต่ยาแก้ปวด

มันกรีดร้องสุดเสียงแต่มนุษย์ก็ไม่ได้มีความเมตตาให้มันเลยสักนิด มันเติบโตมาในคอกแคบๆเหม็นๆโดยมีรั้วเหล็กกั้นระหว่างมันกับแม่ ทำให้มันไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากแม่เลย ทั้งชีวิตมันต้องอยู่แต่ในคอกแคบๆจนแทบขยับตัวไม่ได้

มันโดนมนุษย์เฆี่ยนตีทุกวันทุกวันเพื่อสั่งให้มันเดินไปตามทางที่ต้องการ มันโดนกระทำย่ำยีเหมือนมันเป็นแค่เศษขยะชิ้นหนึ่งเหมือนมันไม่มีความรู้สึก ทั้งๆที่มันก็มีความรัก,มีความกลัว,มีความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดไม่ต่างจากมนุษย์

และภาพนี้คือแววตาสุดท้ายของมันก่อนที่จะถูกฆ่าเพื่อมาเป็นอาหาร แววตาที่บอกว่าความตายเท่านั้นที่จะปลดปล่อยมันจากความทรมานของขุมนรกนี้ได้ ขอให้ไปสู่สุขตินะลูกนะ...

ได้รับความเมตตาเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ก่อนโดนพาไปฆ่า ที่เมืองนอกความเมตตาต่อสัตว์กำลังกลายเป็นเรื่องสำคัญ แต่ที่เมืองไทยยังอีกห่างไกล เพราะความแตกต่างของประเทศที่พัฒนาแล้วกับประเทศที่ยังไม่พัฒนา ความแตกต่างนั่นคือ"คน"