หนุ่มช่างเชื่อมโดนตกงานแถมโดนเมียทิ้ง หิ้วลูกสาวสองคนไปลาออกจากโรงเรียน แต่กลับได้รับโอกาสใหม่จากคนไทยที่ไม่เคยทอดทิ้งกันยามยาก!!!

เป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วซึ้งถึงน้ำใจของคนไทย ที่ช่วยเหลือกันยามยากจริงๆ เมื่อ เพจ เรื่องเด่นเย็นนี้ ช่อง3 ได้แชร์โพสต์และรูปภาพจากเฟสบุ๊คของคุณ Prapakorn Pantong พร้อมเล่าเรื่องราวว่า

"วันนี้มีผู้ปกครองคนหนึ่ง มาลานักเรียนออก เค้ามีลูกสาว สองคน คนหนึ่งอยู่ อนุบาล 2 อีกคนหนึ่งอยู่ ป. 3 โรงเรียนก็เลยถามโรงเรียนเป้าหมายว่าจะย้ายไปที่ใด จะได้ทำหนังสือย้ายไปถูก ผู้ปกครองก็อ้ำอึ้ง ไม่รู้ บอกแต่จะกลับบ้านย่าที่อยู่อำเภอพระพุทธบาท ก็เลยได้คุยกับผู้ปกครอง ต่อไป

(เรื่องที่จะเล่าดังต่อไปนี้ เล่าเพื่อเป็นกำลังใจและเพื่อให้คนที่ท้อแท้นั้นได้สู้ต่อไป) พ่อแม่และลูกสาวทั้งสอง เคยเป็นครอบครัวที่มีความสุขตามอัตภาพ ที่ จ.ปราจีนบุรี พ่อทำงานเป็นช่างเชื่อม และแม่เป็นแม่บ้าน ครอบครัวอยู่กันแบบพออยู่พอกิน ไม่ได้ลำบาก

จนมาพ่อเกิดอุบัติเหตุ ตกจากที่สูง ทำให้ต้องรักษาตัว แล้วจึงย้ายกลับมาอยู่บ้านย่าที่อำเภอพระพุทธบาท พ่อก็ยังหางานทำรับจ้างทั่วไป (ร่ายกายดีขึ้น แต่เกิดการหวาดกลัวงานในที่สูง)

หลังจากนั้นได้ยินข่าวว่าที่บริษัทโรงปูนเค้ารับสมัครพนักงาน จึงหอบลูกสาวทั้งสองและเมียมาอยู่ที่แก่งคอย พ่อเค้าจึงนำลูกสาวทั้งสองมาสมัครเรียนที่โรงเรียนเทศบาลทับกวาง 1 (สมุห์พร้อม) คนแรกเรียนอยู่ชั้นอนุบาล 2 อีกคนเรียนป.3 (แต่น้องเค้าอายุ 12 แล้ว ตามเกณฑ์จะต้องอยู่ชั้น ป.6 หรือ ม.1 แต่เนื่องจากย้ายไปย้ายมา ทำให้ไม่ได้รับการเรียน)



พ่อเค้าก็ไปสมัครงานแต่ผลปรากฎว่าสอบไม่ผ่าน หนำซ้ำ เมียก็หนีไปกับคนอื่น (มีผัวใหม่) คุณพ่อกะน้องทั้งสองจึงต้องร่อนเร่ไปในที่ต่างๆ เคยนอนในปั๊ม นอนตามศาลา เดินข้างถนน แดดร้อนๆๆเพื่อไปหางานทำ (เมื่อสองวันก่อนเด็กไม่มาโรงเรียน ไปหางานทำกับพ่อ) จนมาถึงวันนี้พ่อมาลาออก เพื่อจะย้ายกลับบ้าน เพราะเงินจะหมด เหลือแค่ไม่ถึงร้อยบาท แต่ครูก็ถามเค้าว่ากลับไปแล้วลูกหล่ะจะได้เรียนไหม (ใจจริงพ่อเค้าก็ไม่อยากกลับ แต่เงินจะหมด และลูกก็ไม่ได้เรียน งานก็ไม่มีทำ) เรื่องมาถึงตอนเย็น ผมก็ได้คุยกับพ่อเค้า ถ้าเผื่อจะกลับ เดี๋ยวผมจะขับรถไปส่ง หรือจะอยู่ที่นี่ต่อไป ผมก็จะหาบ้านเช่าให้ เพื่อที่จะให้ลูกสาวทั้งสองได้เรียน (เค้าตกลงอยู่เพื่อสู้ต่อ) ผมก็เลยตระเวนหาบ้านเช่าให้ ต่อรองเสร็จสับ ได้บ้านเช่าแถวโรงเรียน ค่าเช่า 1000 บาทต่อเดือนรวมน้ำไฟ ผมก็เลยจัดการพาคุณพ่อเค้าและลูกๆๆ ไปส่งที่บ้านเช่า (บ้านเช่าเก่าตามอัตภาพ)



แต่เชื่อไหมครับ คนที่นี่มากด้วยน้ำใจจริงๆ พ่อและลูกสาวมีกระเป๋าแค่สองใบแค่นั้นไม่มีอะไรเลย พี่หญิงเจ้าของบ้านเช่า และคนที่อยู่แถวนั้น เอาฟูกที่นอนหมอนมุ้ง พัดลม เสื้อผ้าของเด็ก รองเท้า ต่างๆๆ เอามาให้ ถึวตอนนี้ ผมน้ำตาไหลครับ คนไม่รู้จักกัน แต่เค้ามีน้ำใจถึงเพียงนี้ ใครจะว่าอย่างไรก็ช่างนะคับ ผมว่ายังไงประเทศไทยก็ยังเป็นประเทศที่น่าอยู่ คนไทยไม่เคยแล้งน้ำใจ

โดยเฉพาะคนแก่งคอย สระบุรี เห็นแล้วพูดอะไรไม่ออกเลยคับ ปล.ลืมไปหนึ่งเรื่อง มีผู้ใหญ่ใจดี (พี่กุ้ง) เทศบาลเมืองทับกวางมอบเงินช่วยเหลือให้ 1000 บาท เพื่อให้ต่อชีวิต ไปได้ครับ เพราะเย็นแล้วลูกทั้งสองยังไม่ได้กินอะไรเลยๆๆ เห็นไหมครับ ต่างจังหวัดดีอย่างนี้นี่เอง น้ำใจไม่เคยเหือดหาย ที่ผมพิมพ์มาซะยาวนี้ เพื่ออยากจะถ่ายทอดชีวิตคนๆหนึ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้คนที่กำลังท้อแท้ สิ้นหวัง ได้สู้ต่อไป ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ (ผมรักและศรัทธาอาชีพครูก็วันนี้)