ครูวันเพ็ญ

โรงเรียนเทศบาลแห่งหนึ่งในอำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี ช่วงก่อนพักเที่ยงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเกี๊ยวกร้าวว เฟี๊ยวฟ๊าววของเด็กๆ โรงเรียนนี้มีครูอยู่ 10กว่าคน ณ ห้องป.5/2ครูนิดาเป็นครูประจำชั้นเธอกำลังนั่งตรวจงานเด็กอยู่ ซึ่งเธอต้องหยุดอยู่กับเสียงเรียกเสียงหนึ่งดังขึ้น...'ครูนิดาค่ะ' อ้าวครูวันเพ็ญตรวจงานเด็กอยู่เหรอค่ะ? คะงานเยอะมากครูนิดากล่าว พักนี้ครูวันเพ็ญลางานบ่อยนะคะ

อย่าว่าอย่างนู๊นอย่างนี้เลยคะ เห็นครูเชาว์พูดกับครูเดือนว่า ผอ.ท่านไม่ค่อยพอใจอยู่นะค่ะ นิว่าครูวันเพ็ญอย่าเพิ่งลางานบ่อยๆเลยคะ ....ขอบคุณนะค่ะครูนิดา แต่ช่วงนี้ที่บ้านเพ็ญมีปัญหาน่ะค่ะ เพ็ญไม่ได้อยากลาให้เสียงานหรอกคะ แต่มันจำเป็นจริงๆ คะ นิดาเข้าใจครูเพ็ญคะ เมื่อคุยกันได้ซักพัก ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ตนเอง ครูวันเพ็ญเธอจะสอนเกี่ยวกับดนตรีไทยบ่ายโมงกว่าๆ

ขณะที่สอนเด็กเล่นระนาดอยู่นั้น ครูทิพย์ซึ่งเป็นครูที่ไม่ค่อยชอบหน้าครูวันเพ็ญสักเท่าไหร่ได้มาเรียกครูวันเพ็ญ..วันเพ็ญ 'ผอ.' เรียกพบด่วน เรื่องอะไรหรือคะ? ครูทิพย์ ฉันจะไปรู้หรอ!

ไปพบ ผอ. เดี๋ยวก็รู้เองเเหละถามฉัน? ฉันจะรู้กับเธอมั้ยเธอตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ณ ห้อง ผอ.ผอ.ให้ครูทิพย์ไปตามดิฉันมามีอะไรหรือค่ะ ผอ.มองหน้าเธอเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ ครูเพ็ญผมขอพูดตรงๆ เลยนะประสิทธิภาพในการทำงานคุณน้อยลง คุณลางานได้แทบทุกวันคุณก็รู้ว่าโรงเรียนของเราต้องการครูที่มีคุณภาพผมจะไม่อ้อมค้อมนะผมให้คุณออกไม่มีคำพูดอ้อนวอนจากปากครูวันเพ็ญมีเพียงน้ำตาใสๆปริ่มออกมา

ผอ.คะ งั้นดิฉันขอทำหน้าที่ครูเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ดิฉันขอทำงานต่ออีกวันนะค่ะ ผอ.ก็ได้พรุ่งนี้คุณทำงานพร้อมเก็บข้าวของของคุณเธอกับมาสอนเด็กๆ ตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รุ่งเช้าวันต่อมาครูวันเพ็ญเข้าห้องสอนปกติ...ครูครับ นักเรียนในห้องทักเธอขึ้นมา ทำไมวันนี้ครูใส่ชุดดำ

ล่ะครับ? อ๋อเย็นนี้ครูจะไปงานศพนะจ๊ะ เธอตอบพร้อมใบหน้าเศร้าๆ บรรยายกาศการสอนก็เหมือนกับทุกๆวัน เธอไม่บอกเด็กๆว่าเธอจะออกจากที่นี่ยังคงสอนต่อไปเมื่อหมดชั่วโมงสอนครูทิพย์ก็เข้ามา...วันเพ็ญได้ข่าวมาว่าเธอถูกไล่ออกหรอ? เสียใจด้วยนะแต่จะทำไงได้ล่ะเธอทำตัวเอง สิ้นเสียงพูดครูทิพย์ก็เดินออกจากห้องไป ขณะที่เดินออกจากห้องดนตรีไทยครูนิดาเดินเข้ามาพอดี อ้าวครูนิดามาปลอบครูวันเพ็ญหรือค่ะ

อยู่ในห้องอ่ะค่ะคงทำใจไม่ได้จู่ๆก็ถูกไล่ออกเฮ่อ น่าสงสารพูดจบเธอก็เดินจากไป ในห้องครูวันเพ็ญครูค่ะ นิดรู้เรื่องครูแล้วนะคะ ครูต้องเข้มแข็งนะคะครูเพ็ญเป็นครูที่ดียังไงคนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หลอกคะ ครูนิดาปลอบใจ ฉันไม่เป็นไรหลอกคะ ครูนิดาขอบคุณนะค่ะที่ครูดีกับฉันมาตลอดขอบคุณจริงๆ เวลาผ่านไปถึงเวลาเลิกเรียนขณะที่ภารโรงปิดห้องอยู่นั้น อ้าวครูวันเพ็ญยังไม่กับอีกหรือคับ...

เพ็ญขอตรวจงานให้เสร็จก่อนน่ะคะ ลุงคะเดี่ยวเพ็ญปิดห้องให้เองคะ..ครับงั้นผมรบกวนครูด้วยนะครับ พูดจบภารโรงก็เดินจากไปเหลือแต่ครูวันเพ็ญในห้องดนตรีไทย เช้ารุ่งขึ้นเมื่อภารโรงเปิดห้องจนมาถึงห้องดนตรี? นี่ครูวันเพ็ญไม่ได้ล็อกห้องให้เรานี่นี่ถ้าเกิดของหายขึ้นมาผมไม่ซวยเหรอนี่บ่นเสร็จภารโรงถึงกับผงะเมื่อพบร่างไร้วิญญาณของครูวันเพ็ญห้อยตรงขื่อ

พระเจ้าแทบสิ้นสติเขาไม่รอช้ารวบรวมสติวิ่งไปบอกพวกอาจารย์ที่มาถึงไม่กี่คนหลังจากเก็บศพครูวันเพ็ญเรียบร้อยห้องดนตรีก็ถูกปิดผ่านไป 2เดือนได้มีครูคนใหม่เข้ามาสอนแทนครูวันเพ็ญ ตั้งแต่ครูสุนีมา ผอ.เลยเปิดห้องดนตรีไทยอีกครั้งและให้ทุกคนปิดเรื่องการตายของครูวันเพ็ญ การเรียนการสอนเป็นไปอย่างราบรื่นจนกระทั้งครูสุนีสั่งให้เด็กๆทำความสะอาดห้อง จนเธอไปพบระนาดของครูวันเพ็ญเข้าเธอจึงคิดที่จะใช้เป็นเครื่องสอนประจำตัวและเหตุการณ์แปลกๆก็เกิดขึ้นกับเธอในขณะที่เธอสอนเด็กยอยู่นั้นจู่ๆเสียงระนาดตัวนั้นก็ดังขึ้นทำเอาเด็กใน

ห้องแตกตื่น วันต่อมาเธอก็เจอเข้ากับตัวเองระนาดที่เธอกำลังเล่นนั้นจู่ๆสายก็ขาด เธอจึงค้นหาสายที่จะเปลี่ยนใหม่เมื่อเธอหันมาเเทบช็อก ผู้หญิงผมยาวชุดสีดำนั่งเล่นระนาดแล้วค่อยๆ หันหน้ามาหาหน้าตาซีดยังกะศพสะแยะยิ้มตาลึกโป๋ทำเอาครูสุนีถึงกับลมใส่ เดือดร้อนเด็กๆต้องช่วยเอายาลมยาหม่องมาให้และครูสุนีเริ่มสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคใครเกี่ยวข้องอะไรกับระนาดตัวนั้น เธอจึงไปถามครูหลายคนแทบไม่มีใครอยากรื้อฟื้นเธอจึงไป
ถามภารโรงภารโรงก็ไม่กล้าบอก

ครูสุนียัดเงิน1000 บาทเพื่อเป็นค่าเสียเวลาในการบอกเมื่อรู้ความจิงเธอถึงกับเข่าอ่อน ห้องดนตรีไทยคือที่จบชีวิตครูวันเพ็ญเธอผูกคอตายใกล้ๆกับระนาดคู่เอกของเธอครูสุนีไม่คิดอยากจะสอนที่นี่ต่อจึงขอลาออกทันทีเย็นวันนั้นนักเรียนกลับกันหมดเหลือแต่ ผอ.และครูทิพย์ทั้ง2พูดคุยถึงเรื่องผีครูวันเพ็ญสักพักก็ได้ยินเสียงระนาดดังมาจึงชวนกันไปดูอย่างกล้าๆกลัวๆมาถึงในห้องทั้ง2 ก็ต้องพงะเมื่อร่างครูวันเพ็ญห้อยโหนลงมาสะแยะยิ้มให้ทั้งคู่ทั้งคู่ไม่รอช้ารีบวิ่งออกจากห้องแต่ไม่ทันประตูถูกปิดอัตโนมัติเสียงกรีดร้องของทั้งคู่ชวนน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ผ่านไปจนรุ่งเช้าเมื่อทุกคนมาเห็นสภาพทั้ง2 ผอ.กับครูทิพย์ต่างก็เวทนากัน ผอ.เพ้อตลอด อย่าผมกลัวแล้วครูเพ็ญผมขอโทษ ส่วนครูทิพย์ก็กรีดร้องเหมือนคนเสียสติ