ฝังใจไม่มีวันลืม!! ด.ญ.สร้อยเพชร ตกรูเสาเข็ม

ขณะนั้นเป็นเวลา 08.05 น.เสียงนางสมภาร บุญน้อย คนงานก่อสร้างดังขึ้นหลังกลับ จากซื้อกับข้าวในตลาดและพบว่า “สร้อยเพชร” ลูกสาววัยกำลังน่ารักน่าชังที่ฝากให้นางสมจิต รพี่สาวดูแลชั่วคราวเกิดพลัดตกลงไปค้างอยู่ก้นรูเสาเข็ม ฐานรากอาคาร 9 ชั้นหลังใหม่ โรงพยาบาลทหารผ่านศึก ซึ่งก็คือ “อาคารเวชศาสตร์ฟื้นฟูและออร์โธปิดิคส์” ในปัจจุบันรูเสาเข็มกว้างประมาณ 20 เซนติเมตร แต่ลึกถึง 24 เมตร ด้วยความกว้างของปากรูขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเด็กจะพลัดตกลงไปได้ แต่เหตุการณ์ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เสียงร้องขอความช่วยเหลือสลับกับ เสียงตะโกนเรียกลูกสาวดังก้องไปทั่วบริเวณ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทีมงานช่วยชีวิต ซึ่งประกอบด้วย ตำรวจท้องที่ หน่วยบรรเทาสาธารณะภัย และคณะแพทย์จากโรงพยาบาลทหารผ่านศึก ก็พร้อมให้การช่วยเหลือ บรรดาไทยมุงซึ่งส่วนใหญ่ก็คือคนที่มาร่วมงานวันทหารผ่านศึก เมื่อข่าวแพร่กระจายไปมีประชาชน ที่สนใจใคร่รู้แห่เข้ามามุงดูจำนวนมาก และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าหน้าที่ต้องกันออกไปเพื่อการช่วยเหลือจะได้ดำเนินไปอย่างสะดวกคล่อง ตัว เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ด้วยความแคบของรูและ ความลึกระดับ 14 เมตร คณะแพทย์มีความเห็นว่า หากปล่อยเวลาให้เนิ่นนานออกไปออกซิเจนในรูเสาเข็มจะค่อยๆ หมดไป นั่นหมายถึงชีวิตน้อยๆ ของเด็กวัย 1 ปี 4 เดือนก็จะจบลงตามไปด้วย ดังนั้นถังออกซิเจนจึงถูกลำเลียงมาวางไว้ปากรูเสาเข็ม ขณะที่สายออกซิเจนถูกโรยลงไปอยู่ก้นหลุม เวลาผ่านไปอย่างเที่ยงตรง ตามหน้าที่ของมัน การประชุมหามาตรการ ช่วยชีวิตยังไม่ได้ข้อสรุป บางคนเสนอให้ใช้วิธีสร้างอุปกรณ์เฉพาะกิจลักษณะ คล้ายตะขอหย่อนลงไปเกี่ยวตัวเด็กขึ้นมา แต่ก็ถูกคัดค้านเมื่อเล็งเห็นถึงอันตราย ที่มีมากกว่าหากเด็กเกิดหลุดจากตะขอ แล้วหล่นลงไปกระแทกพื้นอาจถึงชีวิตได้ 11.00 น. รถแบ็คโฮขุดดินบริเวณรอบๆ เสาเข็มได้ลึกลงไป 3 เมตรอย่างระมัดระวัง หวังเพียงที่จะช่วยชีวิตเด็กน้อยออกมาให้ได้โดยด่วน แต่ก็เป็นเรื่องที่ยาก เพราะหากเร่งรีบจนเกินไปจะทำให้หน้าดินพังลงไปทับเด็ก ขณะที่ไทยมุงก็คอยเอาใจช่วยอย่างใจจดใจจ่อ

ถึงแม้สิ่งที่นำมาบนบานนั้นจะดูไม่มากมายนักสำหรับคนทั่วๆ ไป แต่สำหรับครอบครัวของแม่ผู้สิ้นหวังนั้นดูมากมายเสียเหลือเกิน เพราะแม้แต่ข้าวสารกรอกหม้อยังหา แทบไม่ค่อยจะได้ อย่างไรก็ตามตลอดเวลาเธอยังมีนายบุญ หรือจำปี บุญน้อย สามีคอยให้กำลังใจอยู่ข้างกาย รถปั้นจั่นโยงสลิงขึ้นมาลักษณะถอน แต่ก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนเสาเข็ม ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 50 เซนติเมตรขึ้นมาได้ หนำซ้ำเสาเข็มยังเกิดหักกลางต้นทำให้ดินและ น้ำตกลงไปอีก ความหวังที่ ด.ญ.สร้อยเพชร จะมีชีวิตอยู่เลือนรางเต็มที มีเพียงปาฏิหาริย์อย่างเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เด็กหญิง เคราะห์ร้ายรอดชีวิตจากวิบากกรรมครั้งนี้ เมื่อทุกฝ่ายมั่นใจว่า ไม่สามารถช่วยเหลือชีวิตของเด็กเคราะห์ร้ายได้แล้ว ทีมช่วยชีวิตประกอบด้วย น.พ.วงค์เมือง หงสกุล ผอ.รพ.ทหารผ่านศึก, นายศรชัย ลีนะบรรจง หัวหน้าตอกเสาเข็ม หจก.พรไพบูลย์, พล.ต.ต.ศักดิ์ระพี ปรักกมะกุล ผู้ช่วย ผบช.น.และ พล.ต.ต.ทศ ธรรมกุล ผบก.ดพ.สมัยนั้นได้ร่วมหารือ ว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น งานของเจ้าหน้าที่คงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อุปสรรคต่างๆ นานา ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นทุกนาที จนกระทั่งถึงวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2528 จึงสามารถนำร่างที่ปราศจากชีวิตของเด็กผู้น่าสงสารขึ้นมาได้ รวมเวลาการปฏิบัติงานทั้งสิ้นตั้งแต่เกิดเหตุ จนกระทั่งได้ศพกว่า 116 ชั่วโมง เด็กหญิงวัย 1 ปี 4 เดือน ไม่มีแม้โอกาสจะถ่ายรูปเก็บไว้แม้แต่ใบเดียว!!! เมื่อฌาปนกิจศพเรียบร้อยแล้ว หจก.พรไพบูลย์ และประชาชนที่ทราบข่าวได้ร่วมกันบริจาคเงินส่วนหนึ่ง ให้นางสมภารกับนายบุญเป็นทุนทำมาหากิน