ประสบการณ์ขนหัวลุก อะไรอยู่บนเขาน้อย ที่สงขลา

ผมเป็นคนพัทลุงครับ แต่มาทำงานอยู่สงขลา ใช้ชีวิตอยู่สงขลามา รวมตอนเป็นทหารเรือด้วยก็น่าจะราวๆ4-5ปี
เพราะแฟนเรียนที่ ราชภัฏสงขลาด้วย พอเรียนจบ ก็เลยหางานทำ เงินเดือนพอใช้กัน2คนไปตามอัตภาพ
.....ทีนี้เรื่องที่ผมจะเล่า มันคือประสบการณ์ที่เจอมากับตัวเอง จริงๆเรื่องผีๆสางๆ ถ้าเล่าให้คนที่เขาไม่เคยเจอ
เขาก็จะหาว่าเราเพ้อ เรามโนไปเอง ผมไม่ว่าใครหรอกถ้าจะว่าแบบนั้น เพราะสมัยนึงที่ผมไม่เคยเห็น ผมก็ว่าคนที่เล่าเรื่องผีว่าบ้าเช่นกัน
......อันเรื่องการเห็นวิญญาณ หรือผีนี้ ที่ผมเจอส่วนมาก จะไม่ได้เห็นแบบชัดเจนหรือมาเป็นตัวเป็นตน
ส่วนใหญ่ที่เจอ จะมาแบบเห็นเป็นเงาอยู่ไกลๆ พอเราเดินเข้าใกล้ก็หายไปแบบนี้เสียมาก

....ทีนี้เรื่องที่ผมจะเล่า มันอยู่ที่เขาน้อย หากใครเป็นคนสงขลา อาจจะพอนึกภาพออก ว่าเขาน้อยอยู่ตรงไหน
เขาน้อยคือเขาลูกเล็กๆ อยู่ติดกับเขาตังกวน โดนมีถนนที่มุ่งไปชายหาดแบ่งกลาง2เขา หากใครไปเที่ยวชายหาดสมิหลา ตรงรูปปั้นนางเงือก
จะต้องเห็นเขาลูกเล็กๆที่มีถนนตัดยาวขึ้นไปบนเขา แล้วไปลงอีกฝากตรงเขาตังกวน

บนเขาจะมีลิงอยู่ฝูงใหญ่ จะมีสวนสาธารณะเล็กๆ ไว้ออกกำลังกาย ที่ปัจจุบันได้รับการปรับปรุงใหม่ให้น่าเดินกว่าเก่า
นอกจากนั้นยังมีอนุสาวรีย์ของกรมหลวงชุมพรอยู่บนยอดด้วย จะมีจุดชมวิวเห็นแหลมสน เกาะหนูเกาะแมว
และบนนั้น จะมีทางแยกออกจากทางหลักไปทางซ้ายมือ ที่ปลายทางนั้น จะมีบ้านร้างหลังใหญ่ๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าคือบ้านอะไร
แต่ดูคล้ายๆเหมือนจะเป็นโรงแรมเก่า แต่ถูกปล่อยทิ้งไว้ จนกลายเป็นสถานที่ ที่พวกวัยรุ่นจะมามั่วสุม ขีดเขียน พลอดรัก หรือตบตีกันบนนั้น

ตรงหน้าโรงแรมร้างนั้น จะมีต้นโพธิ์ผูกผ้าแพรต้นใหญ่อยู่ด้วย และข้างทาง ก็จะมีศาลาหลบฝนเก่าๆผุพังอยู่2ศาลา บ่อยครั้งที่ผมขับรถขึ้นไปตอนกลางคืนจะเจอหนุ่มสาวมานั่งพลอดรักกันให้เห็น

ตอนกลางวันที่นี่จะค่อนข้างร่มรื่น แต่ไม่เหมาะที่สุภาพสตรีจะขึ้นมาเที่ยวบนนี้ตามลำพัง เพราะผมเคยเจอบ่อยครั้ง ที่มีกลุ่มวัยรุ่นผู้ชายมานั่งมั่วสุม
ตั้งวงกินเหล้ากินเบียร์กันอยู่ในป่าด้านบน หากสาวๆคิดจะขึ้นมาชมวิวบนนี้ควรมีเพื่อนชายขึ้นมาด้วยสัก2-3คน

ยิ่งเวลากลางคืนด้วยแล้ว มันจะยิ่งเปลี่ยวจนไม่น่าจะพากันขึ้นมา แต่ผมก็พบบ่อยครั้งที่ผมพบวัยรุ่นผู้ชายพาแฟนตัวเองขึ้นมานั่งกอดกันบนนี้ในยามค่ำๆ


.....ผมชอบมาที่นี่ เพราะผมเป็นคนชอบป่าเขา แต่ไม่ค่อยได้เข้าป่า พอเลิกงานเลยมักหาเวลาแวะมาเสมอ แม้งานผมจะเลิก2ทุ่มผมก็ยังมา
ผมชอบขึ้นไปนั่งตรงจุดชมวิว อยู่สัก10นาทีแล้วผมก็ไป แต่หากวันไหนเจอคู่รักมานั่งกอดกัน ผมก็จะขี่รถผ่านไป ไม่เข้าไปยุ่ง
ผมก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรเลยนะเวลาอยู่มืดๆบนนั้น มันสงบและวังเวงดีเหลือเกิน

......แล้วผมก็ได้ประสบพบเจออะไรแปลกๆ ผมก็ไม่รู้ว่าคืออะไร คืนนั้นผมทะเลาะกับแฟน หนักมาก ถึงขั้นไม่ยอมกลับไปนอนที่ห้อง
แล้วผมก็ไม่อยากไปรบกวนใคร เลยจัดการซื้อเสื้อผ้าหนาๆมือ2 ตัวละ50บาทข้างทาง ใส่ให้หนาๆเพื่อแทนผ้าห่ม ทั้งเสื้อทั้งกางเกง
ซื้อโลชั่นกันยุงใน 7-11 ทาจนทั่วตัว ซื้อเสื้อกันฝนตัวใหญ่ๆ แล้วขับขึ้นไปบนเขาน้อยตอนประมาณ2-3ทุ่ม

เงียบสงัดเหมือนไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ ผมขึ้นไปจอดตรงจุดชมวิว จัดการล๊อคล้อรถแล้วเลือกทำเลที่นอนตรงข้างกำแพง ใช้กำแพงเป็นด้านหลัง นอนหันหลังให้ถนนโดยที่หากใครผ่านไปผ่านมาตรงนี้ ถ้าไม่เดินลงมาจะไม่เห็นผมนอนอยู่

........มันเป็นการนอนที่แสนธรรมชาติสุดๆ ด้านหลังเป็นกำแพงพิงหลัง ด้านหน้าเป็นต้นไม้ ด้านบนก็มีฟ้าเป็นมุ้ง ยุงไม่มากวนใจเพราะมีโลชั่นป้องกัน
ส่วนหัวท้ายก็เปิดโล่งเข้าไปในราวป่าว หากใครขึ้นไปคงจะพอนึกภาพออก ความที่มันดึกและผมก็เหนื่อยล้ามาพอสมควร ผมปิดโทรศัพท์แล้วนอน
เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

.....ฮือ ฮือ ฮือ.... เสียงเหมือนใครร้องไห้ ปลุกให้ผมรู้สึกตัว เหมือนมีเสียงใครร้องไห้มาไกลๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเป็นเวลาเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ เพราะกลัวแฟนโทรตาม ผมนอนลืมตามองฟ้า ได้ยินเสียงสัตว์กลางคืนพวกแมลงส่งเสียงงี๊ดๆ ผมตั้งใจฟัง
ว่าใช่เสียงใครมาร้องไห้แถวนี้หรือเปล่าที่ปลุกให้ผมลืมตา

....แต่ก็ไม่มีเสียงอะไร พอตั้งท่าหลับตาจะนอนต่อ ก้ได้ยินเสียง ฮือ.. ฮือฮือ ฮึด มันเสียงผู้หญิงร้องไห้แน่ๆ ผมลืมตาโพลง ผมคิดว่าใครมาโดนแฟนทิ้งไว้บนนี้หรือเปล่าหว่า เพราะคู่รักหลายคู่ชอบพากันขึ้นมานั่งกอดกันบนนี้ตอนกลางคืน อาจจะทะเลาะกันแล้วผู้หญิงโดนทิ้งไว้ก็ได้
เสียงดังลอยมาแผ่วๆ ผมเลยตัดสินใจจะออกตามหาต้นเสียง ค่อยๆลุกยันกายขึ้น

....ตาที่ชินกับความมืด ทำให้ผมมองเห็นในความมืดได้ดีพอสมควร ผมค่อยๆเดินลงมาตามถนน มาจนถึงถามสามแพร่ง ที่เป็นทางแยกไปจากทางหลักนั้น ตอนนั้นที่ผมออกตามหาต้นเสียง เพียงเพราะอยากรู้ว่าใคร ผมเดินไปตามทางแยกนั้นช้าๆ ผมมองไปที่ศาลาริมทางศาลาแรก ในระยะ100เมตร ไม่เห็นว่ามีอะไร มีเพียงเงาสลัวๆของเสาศาลา เสียงเงียบหายไปแล้ว ผมค่อยๆเดินไปในความมืด จนเริ่มมองเห็นเงาของศาลาที่2 ที่อยู่ไม่ไกลกัน

ในความมืด ผมมั่นใจว่า มีคนนั่งที่ศาลา2แน่ๆ นั่งนิ่งๆไม่ไหวติง ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้ เพราะกลัวเจ้าของเงาจะกลัวตัวผม
ผมคิดว่าเจ้าของเงาคงเป็นสาวที่ถูกหนุ่มคนรักทิ้งเอาไว้แน่ๆ อาจจะทะเลาะกันจนถูกทิ้งไว้โดยไม่สนใจ ผมก็คิดว่าจะเข้าไปถามไถ่เผื่อจะช่วยอะไรได้
หากเป็นหญิงมาถูกทิ้งไว้ลำพังบนนี้ไม่ดีแน่

....ผมยืนอยู่ศาลาแรก เลยตะโกนออกไปไม่ดังมาก น่าจะพอได้ยิน ว่า "น้อง เป็นอะไรมานั่งร้องคนเดียวดึกๆดื่นๆทะเลาะกับแฟนหรอ พี่มาดีนะ ให้ช่วยอะไรมั๊ย เดี๋ยวพี่จะเข้าไปหานะ" จังหวะนั้นผมก้มหน้าเปิดโทรศัพท์ พอเงยหน้า ผมเห็นเงานั้นเดินออกจากศาลา มุ่งขึ้นไปทางโรงแรมร้าง
ผมคิดว่าเอ้า สงสัยจะกลัวเรา ผมคิดจะก้าวเท้าตาม แต่ก็ต้องชักเท้ากลับ ค่อยเดินถอยออกมา

...........จะไม่ให้ผมชักเท้ากลับแล้วถอยได้ไง ก็เงานั้นตอนแรกก็รูปร่างเท่าหญิงปกติ แต่พอผมทำท่าจะเดินตาม ก็กลายเป็นเงาเดินโย่งๆเดินหายเข้าไปในต้นโพธิ์ที่มีผ้าแพรหลากสีมัดอยู่ ตรงหน้าโรงแรมร้างบนยอดเขาน้อยนั่นหละ ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ตาฝาด และไม่ได้เมาขี้ตา
ผมเลยเดินหันหลังสาวเท้าไวๆกลับไปที่รถตรงจุดชมวิว ผมไม่ได้ร้องเอะอะโวยวายหรือเสียขวัญขนาดหนัก แต่ก็กลัว แล้วผมก็ไม่กล้านอนแล้วตอนนั้น ขนลุกตลอดเวลา ผมกลัวว่าถ้าผมนอนต่อไป กลัวใครมันจะยื่นหน้ายาวๆมาดูผมตอนหลับ แค่คิดภาพผมก็ขนลุกและ เลยจัดการปลดล๊อคล้อแล้วบิดรถลงเขาน้อยไปนอนที่ใต้ต้นสนริมหาดแทน

..........หากคืนนั้นจะมีใครสักคนผ่านไปในหาดสมิหลา จะเห็นรถเวพสีดำคันนึงจอดใต้ต้นสน แล้วจะมีชายคนนึงนอนตรงเก้าอี้ยาวใต้ต้นสน
เอาเท้าพาดกับเบาะรถ ก็ไม่ต้องสงสัยว่าใครมันอินดี้มานอนกินลมทะเลอยู่แบบนั้น ก็ผมนี่หละ

..........ครับ ใครอยากลองของ ก็ลองไปบนยอดเขาน้อยตอนกลางคืนดูนะ เผื่อจะมีโชคได้เจอร่างโย่งๆปริศนาที่น่าจะสิงอยู่ในต้นโพธิ์ด้านหน้าโรงแรมร้างบนนั้น ใครที่ขึ้นไปนั่งพลอดรักกันตอนค่ำๆบนนั้นตรงศาลาก็ระวังจะมีใครมานั่งดูเอาล่ะ บรึ๋ย แค่นึกถึงคืนนั้น แล้วพิมเล่าเรื่องนี้ ขนยังลุกเลย