รอยสัก = ไม่มีการศึกษา? คำตอบ นศ.สาวเวทีดาวเดือน จุดไฟดราม่าทั้งโซเชียล

ดราม่าร้อน! นักศึกษาหญิงตอบคำถามบนเวทีดาว-เดือนว่า "คนมีรอยสักคือคนไม่มีการศึกษา" จุดกระแสถล่มยับ โซเชียลวิจารณ์ยับ เหมารวม-ตัดสินคนจากภายนอก

เกิดเป็นกระแสดราม่าร้อนบนโลกออนไลน์อีกครั้ง เมื่อคลิปวิดีโอของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งที่เข้าร่วมประกวดดาว-เดือนของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง ได้ถูกเผยแพร่ผ่านเพจดัง "ท่านเปา" ซึ่งเป็นเพจที่มีผู้ติดตามจำนวนมาก โดยในคลิปดังกล่าวปรากฏภาพของผู้เข้าประกวดรายนี้กำลังตอบคำถามต่อหน้าคณะกรรมการและผู้ชมภายในงาน

คำถามที่พิธีกรได้โยนให้นั้นคือ

"หากคุณเป็นเจ้าของธุรกิจ คุณจะจ้างคนที่มีรอยสักเต็มตัวหรือไม่ เพราะเหตุใด?"

ซึ่งดูเหมือนเป็นคำถามที่ต้องการวัดทัศนคติของผู้ตอบต่อความหลากหลายและภาพลักษณ์ของคนในสังคม

อย่างไรก็ตาม คำตอบที่นักศึกษาหญิงรายนี้ตอบกลับมา คือ

"คนมีรอยสักเต็มตัวคือคนที่ไม่มีการศึกษา"

กลายเป็นคำตอบที่จุดชนวนความไม่พอใจในโลกโซเชียลแทบจะในทันที

เสียงวิจารณ์ถล่มทลาย เหมารวม-ตัดสินคนแค่ภายนอก

หลังคลิปดังกล่าวถูกเผยแพร่ออกไป มีชาวเน็ตจำนวนมากเข้ามาแสดงความคิดเห็นอย่างดุเดือด โดยเฉพาะในประเด็นที่มองว่าเป็นการ "เหมารวม" และ “ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก” ซึ่งเป็นทัศนคติที่ไม่สอดคล้องกับโลกยุคใหม่ ที่เปิดกว้างและเคารพความหลากหลายมากยิ่งขึ้น

คอมเมนต์หนึ่งที่ได้รับการแชร์ต่อกันอย่างแพร่หลายคือ

 "รอยสักเป็นความชอบส่วนบุคคล ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดระดับการศึกษา หรือความสามารถในการทำงาน"

"ส่วนรอยหยักในสมอง มีมากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับแต่ละคน ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับลวดลายบนผิวหนัง"

อีกความคิดเห็นหนึ่งที่กลายเป็นไวรัล คือโพสต์จากผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งที่เล่าว่า

“พี่สักทั้งหลังค่ะน้อง แต่เป็นเจ้าของบริษัทรถยนต์ และดีลเลอร์ใหญ่ในประเทศสิงคโปร์ หนูต้องเปิดโลกบ้าง อย่าอยู่แต่ในกะลา คำตอบของหนูอาจจะดูขำ แต่สำหรับคนอื่นมันคือการดูถูก เหนือสิ่งอื่นใดคือทัศนคติและสติ หนูควรมีทั้งสองอย่างก่อนขึ้นเวทีนะคะ”

คำวิจารณ์เหล่านี้ไม่ใช่แค่การไม่เห็นด้วย แต่ยังเป็นการชี้ให้เห็นถึงปัญหาทางสังคมที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ซึ่งคือ "การตีตรา" และ "การเหมารวม" ซึ่งมักเกิดขึ้นกับคนที่มีรูปลักษณ์แตกต่างจากสิ่งที่สังคมคาดหวัง

คำถามสะท้อนสังคม หรือแค่กับดักในรูปแบบใหม่?

ในอีกด้านหนึ่งของการถกเถียง มีผู้ใช้โซเชียลจำนวนไม่น้อยที่ออกมาปกป้องนักศึกษาหญิงรายนี้ โดยตั้งคำถามย้อนกลับไปยัง "ตัวคำถาม" ว่ามีความกำกวม และอาจเป็นเหมือนกับ “กับดัก” ที่ทดสอบการใช้ภาษาของผู้ตอบ โดยเฉพาะเมื่อใช้คำว่า “รอยสักเต็มตัว” ซึ่งสามารถตีความได้หลายแบบ

บางคนให้ความเห็นว่า

 “รอยสักเต็มตัวคือทั้งแขน ขา ลำตัว คอ และใบหน้า ซึ่งในชีวิตจริง เราแทบไม่เห็นคนที่มีรอยสักระดับนี้ทำงานในบริษัททั่วไป หรือในหน่วยงานราชการ”

“ต้องแยกให้ออกว่าสักแบบไหน ถ้าแค่แขนหรือหลัง มันคนละเรื่องกับสักคอหรือใบหน้า ซึ่งอาจจะไม่เหมาะสมในบางบริบทการทำงานจริง ๆ”

เสียงจากฝั่งนี้ชี้ว่า การวิจารณ์นักศึกษาหญิงโดยไม่พิจารณาบริบทของคำถาม อาจเป็นการ "แขวน" และ "รุนแรงเกินไป" และว่า ควรเปิดพื้นที่ให้เยาวชนได้เรียนรู้จากความผิดพลาด ไม่ใช่แค่ประณาม

การเหมารวม: ภัยเงียบในสังคมไทย

ไม่ว่าจะมองในแง่มุมใด กระแสดราม่านี้ก็ได้เปิดประเด็นที่สำคัญในสังคมไทย คือเรื่องของ “การเหมารวม” และ “การตัดสินคนจากภาพลักษณ์” ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและฝังรากลึกอยู่ในวัฒนธรรมของเรา

ในหลายปีที่ผ่านมา มีคนที่ประสบความสำเร็จจำนวนมากออกมาเปิดเผยว่าตัวเองมีรอยสัก เช่น เจ้าของกิจการ นักแสดง นักดนตรี นักกีฬา รวมถึงผู้ที่ทำงานในสายเทคโนโลยีและออกแบบ ซึ่งสิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า "รอยสัก" ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อความสามารถหรือการศึกษาแต่อย่างใด

การเหยียดรูปลักษณ์โดยอ้างว่าเป็น "มาตรฐานทางสังคม" ไม่เพียงแต่ทำให้ผู้ถูกตีตรารู้สึกเจ็บปวด แต่ยังทำให้ความคิดสร้างสรรค์และความหลากหลายถูกกดทับอย่างไม่เป็นธรรม

โลกเปลี่ยน แต่ทัศนคติยังเหมือนเดิม?

หนึ่งในคำถามสำคัญที่ดราม่านี้ทิ้งไว้ให้สังคมคือ

“เมื่อโลกเปลี่ยนไปไกล ทำไมทัศนคติของคนบางกลุ่มยังอยู่ที่เดิม?”

ในยุคที่มนุษย์ต่างชาติพันธุ์ เพศ สีผิว รสนิยม หรือรูปลักษณ์ภายนอกได้รับการยอมรับและเฉลิมฉลอง ความคิดที่ยังคงแบ่งแยกคนออกจากกันด้วยภาพลักษณ์ภายนอกจึงถูกมองว่า “ล้าหลัง” และไม่สร้างสรรค์

การประกวดดาว-เดือน ซึ่งแต่เดิมควรเป็นพื้นที่ของการแสดงความสามารถ กลับกลายเป็นเวทีที่เผยให้เห็นทัศนคติที่ต้องตั้งคำถามว่า เราควรหล่อหลอมเยาวชนแบบใด? เป็นคนที่พูดในสิ่งที่ “ดูดี” หรือคนที่ “เข้าใจโลกจริง”?

บทเรียนที่ไม่ใช่แค่ของนักศึกษา แต่ของสังคมโดยรวม

แม้คำตอบของนักศึกษาหญิงในครั้งนี้จะเป็นเรื่องที่ควรนำมาทบทวน แต่การประณามเพียงอย่างเดียวโดยไม่ให้โอกาสในการเรียนรู้และพัฒนา ก็อาจเป็นอีกด้านของ "การตัดสินคน" เช่นกัน

เราควรใช้เหตุการณ์นี้เป็นบทเรียนในระดับสังคม เพื่อสร้างการพูดคุยที่เป็นผู้ใหญ่และสร้างสรรค์ เช่น

ทำไมเราจึงยังมีทัศนคติที่ผูกโยงรอยสักกับความไม่ดี?

สื่อควรตั้งคำถามอย่างไรให้วัดทัศนคติอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่โยนคำถามวัดดวง

เราควรให้นักศึกษาเรียนรู้เรื่องทัศนคติและอคติเชิงลึกก่อนออกสู่เวทีสาธารณะหรือไม่?

 รอยสักไม่ใช่สัญลักษณ์ของความไร้การศึกษา แต่เป็นเรื่องของตัวตน และการยอมรับ

ดราม่าที่เกิดขึ้นในครั้งนี้อาจเริ่มต้นจากคำพูดสั้น ๆ บนเวที แต่ได้ขยายไปสู่ประเด็นที่กว้างไกลยิ่งกว่า เป็นการตั้งคำถามถึงรากฐานของการมองคนในสังคมไทย การยอมรับในความหลากหลาย และการให้พื้นที่กับเยาวชนในการเติบโตอย่างมีทัศนคติที่เปิดกว้าง

สุดท้ายแล้ว คำถามไม่ใช่แค่ว่า

"คนมีรอยสักจะทำงานได้ไหม?"

แต่คือ

"เมื่อไหร่ที่เราจะเลิกตัดสินกันจากสิ่งที่อยู่ภายนอกเสียที?"