ซุนเซ็ก ใช้คนไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้

บทนำ ครั้งหนึ่งซุนเซ็กต้องการเข้าตีเล่าอิ้ว จิวยี่สหายของซุนเซ็กแนะว่าที่มีทหารเอกชื่อ ‘ไทสูจู้’ เชี่ยวชาญการรบ น่าจะหาทางดึงมาเป็นพวกเพราะซุนเซ็กกำลังรวบรวมผู้กล้าเพื่อยึดดินแดนกังตั๋ง เมื่อถึงเวลารบ ซุนเซ็กก็มิอาจเข้าตีซ่องโอ๋ได้ง่ายดาย เนื่องจากเล่าอิ้วเจ้าเมืองตั้งรับเหนียวแน่น ไทสูจู้อาสาออกรบแต่ถูกเล่าอิ้วดูแคลน แม้จะน้อยใจแต่ไทสูจู้ก็ดื้อออกรบกับซุนเซ็ก ทั้งสองรบกันเอาเป็นเอาตายจนเสื้อผ้าขาดกระจุย รบกันจนถึงมืดก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ เมื่อแยกกลับค่าย ซุนเซ็กสั่งให้เก็บเสื้อคลุมที่มอมแมมตัวนั้นไว้ไม่ให้ทิ้ง ท่ามกลางความสงสัยของขุนพลทั้งหลาย มีเพียงจิวยี่เท่านั้นที่รู้ความนัย

ด้วยกลอุบายของจิวยี่ทำให้ซุนเซ็กจับเป็นไทสูจู้ได้ในที่สุด ซุนเซ็กจับไทสูจู้เข้ามาในที่พัก ไทสูจู้ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นเสื้อคลุมของซุนเซ็กแขวนอยู่ ซุนเซ็กเกลี้ยกล่อมจนไทสูจู้เห็นน้ำใจยอมสวามิภักดิ์ด้วย แต่ขอกลับไปรวบรวมไพร่พลและจะมาร่วมเข้าด้วยในเที่ยงวันรุ่งขึ้น ซุนเซ็กยินยอมท่ามกลางเสียงทัดทานจากขุนศึกที่เกรงว่าไทสูจู้จะไปแล้วไปลับ

วันรุ่งขึ้นบรรดานายทหารของซุนเซ็กที่ยังแคลงใจต่างออกมายืนรอว่าไทสูจู้จะมาตามคำมั่นหรือไม่ ซุกเซ็กจึงร้องว่า “ข้าขอปักกระบี่ไว้เป็นสัจจะ ข้าซุนเซ็กใช้คนไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้ ไทสูจู้เป็นคนมีสัจจะ เขาจะกลับมาตอนเที่ยงแน่นอน”

เมื่อถึงเที่ยงตรง ไทสูจู้ก็มาถึงพร้อมด้วยไพร่พลตามคำสัญญาจริงๆ สมดังความไว้วางใจของซุนเซ็ก จิวยี่จึงกล่าวแก่นายทหารทั้งปวงว่า “วีรบุรุษนั้นหากพบผู้มีฝีมือทัดเทียม นับว่าเป็นความสุขในชีวิต ซุนเซ็กเก็บเสื้อขาดเอาไว้สำหรับรำลึกถึงการรบในวันนั้นเป็นข้อหนึ่ง ซุนเซ็กสืบทอดภารกิจบิดาต้องรวบรวมผู้กล้า เก็บเสื้อนี้ไว้เพื่อเตือนสติว่า การครองแผ่นดินนั้นต้องครองคนก่อน” จากนั้นมา ไทสูจู้ก็กลายเป็นขุนพลเอกของซุนเซ็กจนสามารถยึดดินแดนกังตั๋งครอง ๘๑ หัวเมือง และยังอยู่รับใช้ตระกูลซุนจนถึงยุคซุนกวน

สรุป ครองแผ่นดินนั้นต้องครองใจคนก่อน การใช้คนต้องไว้ใจ หากไม่ไว้ใจจงอย่าใช้ เคล็ดลับพื้นฐานของผู้นำ ทรัพยากรบุคคลนั้นเป็นสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด มีตัวอย่างให้เห็นแล้วหลายครั้งทั้งที่ครองใจคนได้