Chapter 4

 

      ดวงตาหวานเชื่อมที่มองมานั้น เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสแวววาว ราวกับวิงวอนให้เขา ทำใน สิ่งต้องห้าม ของเหล่าชนชั้นเลือดบริสุทธิ์

 

      นั่นก็คือการเสพสังวาสร่วมกับทาสบรรณาการสายเลือดโอเมก้าแบบเธอ แต่คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่าง เคานต์ไซรอส แห่งมิวเบิร์กไม่มีทางยอมลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับ 'อาหารว่าง' อย่างเธอเด็ดขาด

      ไม่มีทาง...

 

      ซ่า!!!!!

      ร่างบอบบางถูกปล่อยตัวลงในอ่างอาบน้ำอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว และสายน้ำเย็นเฉียบที่ปะทะร่างก็ทำให้เธอดิ้นพล่านด้วยความตื่นตระหนก พร้อมทั้งพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาเกาะขอบอ่างอย่างเอาเป็นเอาตาย

      "แค่กๆๆ"

      น้ำที่ไหลทะลักเข้าโพรงจมูก ทำให้เธอสำลักและไอจนแทบหน้ามืด แต่นั่นก็แลกมาด้วยอาการกระสัน ที่ค่อยๆ ถูกสายน้ำเจือจางและทุเลาลงทีละน้อย

 

      'มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรากันแน่?'

      'แถมกลิ่นที่ออกมาจากตัวของผู้ชายคนนั้นอีก...'

 

      เพียงแค่ได้กลิ่นนั้นความกระสันที่พยายามสะกดเอาไว้ ก็หลุดออกมาสร้างความปั่นป่วนที่น่าหงุดหงิดให้เธออีกครั้ง

 

      'ไม่ปกติแล้ว'

      'แบบนี้ฉันต้องไปหาหมอ!!'

      .

      .

      'บางทีนี่อาจเป็นผลข้างเคียงหลังหายจากโรคมะเร็ง อาจจะมีสภาวะ นิมโฟมาเนีย'

 

      **นิมโฟมาเนีย (Nymphomania) ซึ่งเป็นอาการป่วยทางจิตประเภทหนึ่ง ที่ผู้ป่วยจะมีความผิดปกติในการควบคุมพฤติกรรมในเรื่องเพศ ร่างกายไม่สามารถควบคุมได้ ทำให้เกิดความต้องการทางเพศมากกว่าปกติ

 

      'หรือไม่เราก็อาจจะเป็นโรคอื่นๆ แฝงอยู่อีกก็เป็นได้!!!'

 

      แม้ว่าข้อสันนิษฐานเหล่านั้นความเป็นไปได้ไม่ถึง 0.0001% แต่เธอก็ยังไม่หยุดที่จะหาเหตุผลร้อยแปดจากตำราทุกเล่ม วารสารทุกฉบับ เพื่อมาอ้างอิงกับสถานการณ์สุดพิศวง ที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้

 

      แต่เมื่อหันกลับมาเพื่อจะขึ้นจากอ่าง เธอก็ปะทะเข้ากับแววตาเย็นยะเยือกคู่เดิม จากชายที่กำลังจ้องมองมาที่เธอนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่คิดว่านานมากพอจนเธอเห็นความรำคาญที่ฉายอยู่ในนั้น และปะปนไปด้วยความสมเพชอย่างไม่มีปิดบัง

 

      'อะไรกันสายตาแบบนั้น?'

      'ช่างไร้มารยาทสิ้นดี'

 

      "รีบจัดการตัวเองซะ ข้าหิวแล้ว"

      คำสั่งอันเฉียบขาดและตามด้วยเสียงปิดประตูดังสนั่น ทำให้ร่างเล็กที่ไม่สบอารมณ์พยายามยันกายลุกขึ้นจากอ่างน้ำ และยืนกอดร่างที่เปียกชุ่มและสั่นเทาของตนไว้แน่นอย่างช่างใจ

 

      'แล้วจะให้ฉันออกไปข้างนอกหนาวๆ ในสภาพนี้เนี่ยนะ!!?'

 

      นานกว่าห้านาทีในที่สุดการรอคอยของชายหนุ่มก็สิ้นสุดลง เมื่อแอเรียดเน่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำสีดำ ตัดกับสีผิวขาวจัดและซีดเพราะความหนาวเย็น

      "มานี่สิ"

      เธอหอบร่างที่หงุดหงิดระคนตื่นกลัว ค่อยๆ เดินเข้าไปหาชายหนุ่มผู้มีใบหน้าไร้อารมณ์ที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวเดิม และกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่สีแดงเลือดนก ก่อนจะหยุดลงเมื่อระยะห่างประมาณ 3 เมตร

      "ใกล้อีก"

      เสียงเข้มดุทำให้แอเรียดเน่ถึงกับสะดุ้ง เผลอปล่อยความทะนงตนหล่นพื้นไป ก่อนจะกัดฟันสืบเท้าเข้าไปใกล้เขาอีกสองก้าวด้วยความระมัดระวัง

 

      'นะ...นี่มัน อะไรกัน!?'

 

      จู่ๆ ขาของเธอก็เหมือนกับมีชีวิต และก้าวเดินไปข้างหน้าได้เอง โดยปราศจากการควบคุมของเธอ ก่อนที่ทั้งร่างจะทรุดตัวนั่งลงพับเพียบบนพื้นแทบเท้าของเขา

 

      'พะ...พื้นเหรอ...!?'

      .

      .

      'แต่ฉันคือแอเรียดเน่'

      'ผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใครเลยนะ!!!'

      .

      .

      'ธีออส พี่อยู่ไหน!!?'

      'ทำไมถึงปล่อยให้ผู้ชายน่ากลัวที่ไหนไม่รู้มาทำกับฉันแบบนี้?!!'

 

      ภายในหัวของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสับสน เธอคือผู้เชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์มากกว่าอำนาจเวทมนตร์ จึงพยายามหาเหตุผลมาอธิบายถึงสิ่งที่กำลังควบคุมร่างกายของเธออยู่ในตอนนี้

 

      'หรือจะเป็นเพราะกลิ่นนั่น!!?'

      'คงจะเป็นสมุนไพรอะไรสักอย่างที่มีฤทธิ์กดประสาท เราถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้!!'

 

      "เอ๊ะ!!!?"

      ดวงตาคู่เรียวที่ดูคล้ายจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งหลุดออกมาจากความคิดของตน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีวี่แววว่าใบหน้า และดวงตาคู่นี้จะหยุดใกล้เข้ามาเสียที

      "จะ...จะทำอะไรน่ะ!?"

      เสียงหวานละล่ำละลักเมื่อจู่ๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยื่นเข้ามาใกล้ จนแทบจะได้กลิ่นชาที่เขาเพิ่งดื่มเข้าไปลอยออกมาจากลมหายใจ

 

      'แล้วนี่อะไรอีก!!!'

      'เกิดพิศวาสอะไรฉันขึ้นมารึไงฮะ!!!?'

 

      แอเรียดเน่ที่ไร้เรี่ยวแรงคล้ายคนเป็นอัมพาตยามเมื่อได้สบตากับเขา ราวกับถูกใบหน้าคมคายสีน้ำผึ้งและดวงตาคู่นั้นสะกดจิต จนก่อให้เกิดความรู้สึกวาบหวิวที่ยากจะยอมรับได้

 

      'ออกไป บอกให้ออกไปไงเล่า!!!!'

 

      แอเรียดเน่กำลังกรีดร้องภายในอกอย่างคลุ้มคลั่ง เมื่อไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างที่ใจปรารถนา เธอทำได้เพียงเบือนหน้าหนีและยกมือที่อ่อนแรงขึ้นผลักหน้าอกของเขาออก ด้วยแรงที่มีเพียงปลาดิ้นเท่านั้น

 

      ชืบบ

      นิ้วเรียวแตะลงบนปลายคางมนของหญิงสาว ก่อนจะยกใบหน้าของเธอขึ้นพร้อมกับพ่นลมหายใจอุ่นออกมาอย่างใจเย็น ต่างจากจิตใจที่กระวนกระวายของอีกฝ่ายอย่างสิ้นเชิง

      "มะ...ไม่นะ!!"

      เสียงหวานร้องห้ามเมื่อปลายลิ้นอุ่นลากผ่านลำคอระหงอย่างละเมียดละไม ทำให้เธอทั้งหวาดกลัวและสับสนจนขนในกายลุกชัน โดยเฉพาะความเย็นแข็งจากฟันที่ขบลงบนผิวของเธอเบาๆ

 

      'ทะ...ที่บอกว่าหิว'

      'ไม่ได้หมายถึงข้าวเย็น แต่หมายถึงเลือดงั้นเหรอ?!!'

 

      เสี้ยววินาทีที่ความกลัวแล่นเข้ามาภายในหัวใจ แอเรียดเน่ที่ไม่อาจดิ้นรนขัดขืนก็ทำได้เพียงปิดตาลงด้วยร่างที่สั่นเทา พร้อมทั้งเหงื่อเย็นๆ ที่เริ่มผุดไปทั่วทั้งร่าง ตามสัญชาตญาณด้วยความสิ้นหวัง

      "ไม่อร่อยหรอก!"

      "หืม?"

      คำพูดที่โพล่งออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ของเธอ ทำให้อีกฝ่ายชะงักไปด้วยความประหลาดใจ

      "คุณเป็นแดร็กคูล่าอย่างงั้นสินะ!?"

      "แดร็ก...คู?"

      "จะบอกให้ เลือดของฉันมันไม่อร่อยหรอก!!"

      เขาย่นคิ้วด้วยความงุนงง กับภาษาที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต และในแววตาที่กำลังมองมาก็แฝงความไม่พอใจเอาไว้อย่างรุนแรง ขณะที่เธอยังคงพ่นคำพูดเจื้อยแจ้ว เพื่อฉุดรั้งเส้นชะตาชีวิตอันเปราะบางของตนไว้ให้ยาวนานขึ้นอย่างสุดกำลัง

      "เพราะงั้น ฉันจะทำอย่างอื่นให้คุณทานดีไหม..."

 

      ปึง!!!

      "พอได้แล้ว!"

      เสียงฟาดมือลงบนโต๊ะน้ำชาข้างกายทำให้แอเรียดเน่เกือบหลุดกรี๊ด และกลืนคำพูดต่อมาลงคอไปจนหมด

      "มีแค่ข้าคนเดียว..."

      .

      .

      "ที่จะตัดสินว่าเลือดของเจ้า มันคู่ควรที่จะอยู่ในตัวของข้าหรือไม่!"

      คำพูดโอหังนั้นทำให้เธอชาไปทั้งหน้า ยิ่งกว่าถูกน้ำเย็นราดหรือมึนงงยิ่งกว่าถูกตบเสียอีก

 

      'ยโส โอหังจริง!!!!'

      'นี่ฉันหลุดมาอยู่โลกยุคไหนกันแน่เนี่ย!!?'

 

      ถ้าเป็นยุคสมัยที่มีพวกแวมไพร์ หรือพวกคลั่งเวทมนตร์ก็อาจจะใช่ ถ้าดูจากการแต่งตัวของคนพวกนี้

 

      'แม่จ๋า~'

      'หนูอยากกลับบ้าน!!!!!!'

 

      หลังจากที่ทำให้ผีดูดเลือดเสียอารมณ์ ไม่นานแอเรียดเน่ก็ถูกสาวรับใช้พาออกมาจากห้อง เพื่อลงมายังชั้นล่างก่อนจะถูกนำทางมายังห้องหนึ่งที่อยู่ข้างบันได

      "นี่เป็นที่พักชั่วคราวของคุณผู้หญิง จนกว่าหน้าที่จะเสร็จสิ้น"

      เมื่อพูดจบสาวรับใช้ผู้นั้นก็หลีกทางให้คนเข็นรถอาหารเข้ามาในห้อง และเริ่มลำเลียงมื้อค่ำแปลกตาลงบนโต๊ะ ก่อนจะทยอยออกไปจนเหลือเพียงแอเรียดเน่ ที่กำลังยืนหน้าคร่ำเคร่งอยู่กลางห้องเพียงลำพัง

      คำว่า 'ชั่วคราว' เธอคงไม่ต้องถามสาวใช้ให้หงุดหงิดใจ เพราะตอนนี้แอเรียดเน่ได้รู้แล้วว่าจุดประสงค์สำคัญ ในการมายังสถานที่แห่งนี้ของเธอคืออะไร และมันจะสิ้นสุดลงเมื่อผู้ชายคนนั้นได้สิ่งที่เขาปรารถนา

      ...นั่นคือเลือดของเธอนั่นเอง

 

      "..."

      แม้จะหิวจนปวดมวนท้อง แต่แอเรียดเน่ก็ไม่สามารถฝืนกลืนอาหารชั้นเลิศเหล่านั้นลงคอได้ เธอทำได้เพียงกระชับเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ให้แนบลำตัว และเฝ้ามองไปยังนอกหน้าต่างที่เปิดรับลมหนาวยามค่ำ ที่มีดวงตาหลายสิบคู่ส่องประกายแวววาวด้วยความกระหาย ซึ่งกำลังมองมาทางนี้ตลอดเวลา

      ...ราวกับนักล่าป่าเถื่อนหิวโซ ที่กำลังรอขย้ำเหยื่อหลงทาง

 

      หากคิดหนีไปจากที่นี่ แอเรียดเน่สามารถมองเห็นชะตากรรมของตนเอง จากการคาดคะเนและประสบการณ์ได้อย่างไม่ยากเย็น

 

      ข้อที่ 1. ถ้าออกจากประตูคฤหาสน์เธอจะต้องโดนชายนับสิบปู้ยี่ปู้ยำ และอาจตายก่อนได้ออกไปเผชิญโลกภายนอก ซึ่งเธอไม่มีทางยอมให้ตัวเองมีชะตาชีวิตที่อดสูแบบนั้นอย่างเด็ดขาด

      ข้อที่ 2. ด้านนอกรั้วมีพวกทหารกำลังไล่กวาดต้อนคนแบบเธออยู่ จนสุดท้ายก็ต้องกลับมาที่นี่หรือไม่ก็อาจจะเป็นคฤหาสน์หลังอื่น ไม่ว่าจะในฐานะทาส คนรับใช้ หรือบรรณาการ ก็คงต้องวนลูปกลับไปที่ข้อ 1. อีกครั้งอย่างไม่อาจเลี่ยง (แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว)

      และ ข้อที่ 3. ยอมเป็นเครื่องบรรณาการของผู้ชายคนนั้น เพื่อผลิตเลือดให้เขาดื่มแบบแม่วัวผลิตน้ำนม และคิดแผนการดีๆ เพื่อหลบหนีออกไปจากที่นี่ ซึ่งแอเรียดเน่เชื่อว่าคนที่ชื่อ 'เรกูลัส' จะต้องรู้อะไรเกี่ยวกับตัวของเธออย่างแน่นอน

 

      'ก็ดี...'

      'งั้นเอาแบบนั้นแหละ!!'

      .

      .

      'แล้วถ้าตานั่นกินจุ จนดูดเลือดเราหมดตัวในคราวเดียวล่ะ!!?'

 

      แอเรียดเน่ที่เกือบจะวางใจลงได้ จู่ๆ ก็เริ่มวิตกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนเราจะมีเลือดไหลเวียนในร่างกายราวๆ 4 - 6 ลิตร แต่ความน่าจะเป็นล้วนเกิดขึ้นได้เสมอ โดยเฉพาะในดินแดนที่มีแต่พวกป่าเถื่อน คนมีขนนกงอกออกมาจากตัว และแวมไพร์ดูดเลือดอย่างที่นี่

 

      ฟิ้ววว~

      สายลมเย็นจัดที่บาดผิวจนแสบยิบๆ ทำให้เธอต้องปิดหน้าต่างและลงกลอนอย่างหนาแน่น ก่อนจะเดินมาเอนกายลงบนเตียงหลังใหญ่ด้วยความอ่อนล้าและสับสน

      "ถ้านี่เป็นความฝัน ก็ขอให้ฉันรีบตื่นขึ้นมาซะที"

      ทั้งความเจ็บปวดของแผลที่แขน จากเศษกระจกที่ระเบิดตอนอยู่ในบ้านไม้ อีกทั้งแผลบนฝ่าเท้าที่เริ่มปิดสนิทไม่มีเลือดซึมออกมา และรอยไหม้จากเขี้ยวที่ลำคอ ก็ย้ำเตือนกับเธอว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้... มันคือความจริง

 

      'แม่จ๋า'

      'คุณพ่อ'

      'พี่ธีออส'

      .

      .

      'ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ไหนกัน?'

 

      To be continued...

 

Don't touch ลิขิตรักสัมผัสร้าย Neptheduck www.mebmarket.com นิยายชุด : ลำนำรักเชื่อมสองโลก อัลฟ่าxโอเมก้า ____________ _ _ ความรักต่างชนชั้นที่ไม่ใช่ฐานะเงินทอง แต่เป็นความรักที่ห่างไกลคนละดวงดาว และคนละสายพัน... Get it now