นักวิชาการกฎหมาย ชี้ ลุงพลยังมีโอกาสสูงมากที่จะสู้ในชั้นอุทธรณ์ ฎีกา

""_____ #คดีลุงพล ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าลุงพลมีความผิด 2 ข้อหา คือ ข้อหาพรากเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี ฯ จำคุก 10 ปี กับข้อหากระทำการโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย จำคุก 10 ปี รวมเป็นจำคุก 20 ปี (อัตราโทษเกินกว่าที่จะรอการลงโทษได้ ดังนั้น ศาลจึงไม่ได้กล่าวถึงว่าจะรอหรือไม่รอการลงโทษให้แก่จำเลย )

สำหรับประเด็นที่ศาล เห็นว่า ลุงพลมีความผิด ส่วนหนึ่งมาจากคำฟ้องและพยานหลักฐานของโจทก์ #แต่อีกส่วนหนึ่งมาจากฝ่ายจำเลยเอง ซึ่งศาลบอกว่า

1. #ลุงพลให้การเป็นพิรุธ

(1.1) ตอนลุงพลไปรับพระสงฆ์ ได้บอกกับพระสงฆ์ว่า หลานหายตัวไป ซึ่งในขณะนั้นยังไม่มีใครทราบเรื่องที่เด็กหายไปเลย ดังนั้น การที่ลุงพลพูดขึ้นมาเองว่าหลานหาย และพระสงฆ์ยืนยันว่าลุงพลพูดจริง #จึงเป็นพิรุธว่าลุงพลรู้ได้อย่างไรว่าหลานหายไป (**พระสงฆ์เป็นพยานโจทก์)

(1.2) ลุงพลให้การหักล้างพิรุธในข้อที่ 1.1 ว่า เหตุที่ทราบว่าหลานหายและได้บอกกับพระสงฆ์ว่าหลานหายไปนั้น เพราะว่าป้าแต๋นโทรมาบอกกับลุงพลว่าหลานหายไป แต่ปรากฏว่า #ครอบครัวของลุงพลมีโทรศัพท์เพียงเครื่องเดียว และโทรศัพท์ก็อยู่กับป้าแต๋น ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่ลุงพลจะรับโทรศัพท์จากป้าแต๋นเพราะก็ในเมื่อมีโทรศัพท์เพียงเครืองเดียว และอยู่ที่ป้าแต๋น ลุงพลจึงไม่มีโทรศัพท์ (ใช้คำให้การของลุงพลเป็นพยานโจทก์)

(1.3) มีพยานบุคคล 2 คน พบเห็นลุงพลในสวนยางพาราซึ่งบริเวณดังกล่าวนั้นมีทางที่สามารถไปถึงจุดที่พบศพได้ ซึ่งเวลาที่พบลุงพลนั้นเป็นเวลาใกล้เคียงกับเวลาที่เกิดเหตุ #โดยลุงพลมีมีการกระทำที่ไปบอกกับพยานดังกล่าวเืพื่อให้เปลี่ยนแปลงเวลาที่อ้างว่าพบลุงพล ศาลเห็นว่า การที่ลุงพลไปพูดกับพยานเช่นนั้นนับว่าเป็นพิรุธ (**ภายหลังพยานกลับคำให้การ ทำให้ยิ่งเป็นพิรุธและฟังเป็นผลร้ายแก่ลุงพล)

2. #พยานสำคัญอยู่ในรถของลุงพล
เนื่องจาก มีการพบเส้นผมของผู้ตายอยู่ในรถของลุงพล ซึ่งเส้นผมที่พบนั้น #ไม่ใช่เส้นผมตามธรรมดาทั่วไป แต่เป็นเส้นผมที่มีรอยตัดเหมือนกับเส้นผมที่พบอยู่ที่ศพ ซึ่งเมื่อเป็นเส้นผมที่มีลักษณะพิเศษไม่ใช่เส้นผมทั่วไป #การที่เส้นผมดังกล่าวมาอยู่ในรถของลุงพล จึงน่าเชื่อว่าลุงพลพาผู้ตายไปจริง

เมื่อศาลวินิจฉัยและเชื่อว่าลุงพลพาผู้ตายไปจริง ก็ทำให้ศาลจะต้องวินิจฉัยในประเด็นอื่นๆ #ในลักษณะของการคาดคะเน เช่น คาดว่าลุงพลไม่ได้ฆ่าหรือทอดทิ้งผู้ตาย #แต่เพราะลุงพลเข้าใจว่าผู้ตายถึงแก่ความตายไปแล้ว จึงนำผู้ตายไปทิ้งไว้ในป่า แต่ผู้เสียเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น ดังนั้น ลุงพลจึงประมาทไม่ดูให้ดีว่าผู้ตายถึงแก่ความตายหรือเพียงแค่หมดสติเท่านั้น จึงถือว่าลุงพลประมาททำให้ผู้ตายถึงแก่ความตาย

ถ้าพิจารณาจากคำพิพากษาเฉพาะที่ศาลแจกสื่อมวลชน จะพบว่า ศาลวินิจฉัยว่าลุงพลมีความผิด #โดยอาศัยพิรุธของลุงพลประกอบพยานหลักฐษนของโจทก์ ซึ่งถ้าสมาชิกเคยอ่านบทความก่อนหน้าที่ของ ADMIN ในเรื่องความบกพร่องในการต่อสู้คดีของจำเลยในศาลชั้นต้น ที่ ADMIN บอกว่า จำเลยจะต้องต่อสู้โดยอาศัยหลัก ดังนี้

หลักที่ 1. หลักการ #ถามค้าน พยานโจทก์

หลักที่ 2. หลักการนำ #สืบพยาน ตามข้ออ้างของจำเลย

หลักที่ 3. หลักการนำสืบพยาน #หักล้าง พยานโจทก์

คดีของลุงพล จะเห็นว่า #ลุงพลมีพิรุธอยู่หลายประการ ซึ่งแม้ว่าคดีอาญาของไทย #ใช้ระบบกล่าวหา และถือกันว่าโจทก์มีภาระการพิสูจน์และมีหน้าที่นำสืบก่อนก็ตาม

"" ..... #แต่จำเลยเมื่อเข้ามาต่อสู้คดีแล้วก็มีหน้าที่จะต้องนำสืบหักล้างพิรุธต่างๆของตนเองเช่นกัน .....""

ฉะนั้น เมื่อลุงพลมีพิรุธในส่วนของตัวเองอยู่ เมื่อแก้พิรุธดังกล่าวไม่ได้ จึงทำให้เกิดลักษณะที่เรียกว่า ""#เจือสม"" นั่นคือ พยานหลักฐานของจำเลยเองเจือสมกับพยานหลักฐานและข้อกล่าวหาของโจทก์ ทำให้ศาลเชื่อถือพยานหลักฐานและข้อกล่าวหาของโจทก์ว่าเป็นจริงยิ่งกว่าของจำเลย

จึงสรุปว่า คดีของลุงพลนั้น พยานหลักฐานของโจทก์และพยานหลักฐานของจำเลย (ประกอบกัน) เชื่อได้เพียงว่า
1. จำเลยพาผู้ตายไปในวันดังกล่าวจริง
2. จำเลยทิ้งผู้ตายไว้ในป่าจริง (ทิ้งเพราะเข้าใจว่าตายแล้ว)

แต่ส่วนตัว ของ ADMIN เห็นว่า พยานหลักฐานของทั้งโจทก์และจำเลย อยู่ในระดับเพียงแต่ ""#สงสัย"" เท่านั้น ยังฟังได้ไม่ถนัดนักว่าลุงพลพาผู้ตายไป ซึ่งถ้า ADMIN เป็นผู้พิพากษา คงยกจะยกฟ้องเพราะเหตุสงสัย ตามมาตรา 227 วรรคสอง ของ ป.วิ.อาญา มากกว่า
(** คดีนี้ อธิบดีผู้พิพากษาภาค 4 กับ ผู้พิพากษาหัวหน้าศาลทำความเห็นแย้งติดสำนวนไว้ด้วย โดยเห็นว่า พยานหลักฐานอยู่ในระดับสงสัยเท่านั้น #ซึ่งจำเลยใช้ประโยชน์จากความเห็นแย้งดังกล่าวในการอุทธรณ์และฎีกาได้ )

คดีนี้ #ยังถือว่าพอที่จะมีโอกาสสูงมาก ที่ศาลอุทธณณ์ หรือศาลฎีกา อาจจะยกประโยชน์แห่งความสงสัยให้แก่จำเลยได้ แต่ ณ ปัจจุบัน ถือว่าคำพิพากษศาลชั้นต้นมีผลใช้บังคับอยู่ #จึงต้องถือไว้ก่อนว่าลุงพลมีความผิดตามคำพิพากษาของศาล จนกว่าศาลสูงจะมีคำพิพากษาเป็นอย่างอื่นต่อไปในอนาคต

#การอุทธรณ์คำพิพากษาของศาล ใ ห้แยกการวินิจฉัยของศาลออกเป็น 2 กรณี คือ
กรณีที่ 1. #ข้อเท็จจริงที่ได้จากพยานหลักฐานจริงๆ
กรณีที่ 2. #ข้อเท็จจริงที่ศาลคาดคะเนหรืออนุมานขึ้นเอง
ถ้าสามารถแยกข้อเท็จจริงในคำพิพากษาออกได้เป็น 2 กรณีแบบนี้ ก็จะสามารถอุทธรณ์คำพิพากษาได้ง่าย และสามารถหาเหุตผลมาหักล้างการวินิจฉัยของศาลได้ง่ายขึ้น _____""

#คดีโลกคดีธรรม