วิญญาณอาฆาต !

วิญญานอาฆาต

“ป๊อป” เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อวิญญาณตามมาล้างแค้น

พ่อของผมเป็นทหารชั้นผู้น้อย มีหน้าที่เป็นคนขับรถให้ท่านนายพล นายของพ่อท่านใจดีมากครับ พ่อซึ่งพื้นเพเป็นคนต่างจังหวัดก็ได้อาศัยอยู่กับท่านมาแต่ไหนแต่ไร จนแต่งงานและมีลูก ซึ่งก็คือผมนี่แหละ…เราอยู่บ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กๆ บริเวณหลังบ้านของท่าน

นอกจากเราแล้วยังมีบริวารคนอื่นๆ อีก เช่น ป้าแม้นคนครัว ลุงจ่อยคนสวนสามีของป้าแม้น กับแป๋วลูกสาวของแกซึ่งแก่กว่าผมหลายปี เรียนจบปริญญาและทำงานบริษัทแล้วด้วย ส่วนผมน่ะเรียนอยู่ ม.4 โดยท่านให้ความอุปการะ

อาจจะเพราะท่านอยากมีลูกชาย แต่มีลูกสาวตั้ง 3 คน แต่งงานหมดแล้วครับ เหลืออยู่แต่คุณกรองซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่กับท่านและคุณหญิง คุณกรองกับสามีมีลูกสาวอายุยังไม่ถึงขวบ ต้องมีคนเลี้ยง…และนี่คือที่มาของเรื่องราวที่น่ากลัวสุดขีด!

พี่เลี้ยงของคุณหนูลูกแก้วชื่อหวาน เป็นเด็กมาจากศูนย์ มาอยู่กับเราได้เกือบปีแล้ว…คือตั้งแต่คุณหนูเกิด…เธอสวยแบบน้องนางบ้านนา เป็นดาวยั่วยังไงไม่รู้ ที่สำคัญเธอระริกระรี้กับผู้ชายมากมายหลายคน แถมมาป่วนให้เด็กรับใช้ของคุณหญิงเสียผู้เสียคนไปด้วย มีการติดต่อให้เบอร์โทรศัพท์และนัดกันไปเที่ยวประจำ

บางทีค่ำๆ มืดๆ หวานจะหายออกไปจากบ้าน กลับมาอีกทีตอนเช้ามืด บอกว่าไปค้างบ้านเพื่อนที่อยู่ซอยเดียวกันนี้ แต่เป็นอันรู้กันว่ามันคือผู้ชายนั่นแหละ แล้วยังมีหน้ามาคุยอวดว่าผู้ชายหลงใหลเธอมาก…หลงจนทิ้งแฟนที่รักกันมาตั้ง 7-8 ปี…

ผู้หญิงอกหักและขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งชนต้นไม้ เจ็บสาหัสอยู่หลายวันก็ตายจากไป

หวานใจร้ายและนิสัยไม่ดีมากๆ เธอไม่ได้นึกสลดหรือเห็นเป็นเรื่องผิดบาปเลย เธอคิดว่านี่เป็นเกมบริหารเสน่ห์ และเธอคือผู้ชนะ! เมื่อเธอเบื่อผู้ชายคนนี้แล้วเพราะหมดเรื่องท้าทาย ต้องหารายใหม่มาเพิ่มรสชาติของความตื่นเต้น

ผมอยากให้กรรมสนองเธอจริงๆ แต่นึกไม่ถึงว่ากรรมจะติดจรวดรวดเร็วปานนี้!

วันนั้นผมจำได้ ท่านอยากรับประทานข้าวต้ม หวานรีบประจบประแจง จัดการตัดหน้าป้าแม้น คว้าหม้อเบอร์ 24 และข้าวหอมมะลิใหม่ไปต้มข้าวที่โรงครัว โดยไม่ลืมตัดใบเตยไปต้มด้วย…ต้องยอมรับว่ากลิ่นข้าวต้มหม้อนี้หอมกรุ่นน่ากินจริงๆ

ตอนนั้นเป็นเวลาห้าโมงเย็น อากาศปลายเดือนพฤศจิกา ยนปีนี้กำลังสบาย แดดร่มลมตก ใกล้โพล้เพล้ ผมกำลังเร่งตัดแต่งต้นตะโกดัดอยู่ริมสนามหญ้าหน้าบ้าน

ทันใดนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านหน้าผมไป ผมเธอยาวเกือบถึงกลางหลัง แต่งตัวแบบสาวโรงงาน ผมเห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่ท่าเดินของเธอทำให้ผมขนลุกพิลึก…มันแข็งๆ กระตุกๆ ยังไงชอบกล ผมรีบเรียกถามเธอว่ามาหาใคร เธอก็ไม่ตอบ แต่หายไปทางครัวเหมือนลอยเข้าไปเลยครับ…นาทีต่อมาก็มีเสียงโครม พวกผู้หญิงร้องกันวี้ดว้าย เสียงหวานร้องกรี๊ดๆ ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ผมทิ้งกรรไกรรีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น…

ภาพที่เห็นคือหวานหงายหลังพิงโต๊ะที่ทำกับข้าว หม้อข้าวต้มกลิ้งโค่โล่ มีข้าวต้มเดือดๆ เป็นไอพลุ่งกองอยู่บนใบหน้าและทรวงอก…รดราดมาถึงท้องน้อยและหน้าตัก เธอนอนกางขา ควันขึ้นอย่างน่าสยดสยอง

ป้าแม้นร้องว่าน้ำๆๆ แกรีบเปิดก๊อกมือไม้สั่นเพื่อเอาน้ำมาราดให้หวาน แต่เหลือเชื่อ…น้ำไม่ไหลจากก๊อกแม้แต่หยดเดียว ก๊อกไหนก็ไม่มีทั้งนั้น!

เป็นไปได้ยังไง ที่อยู่ดีๆ น้ำเกิดไม่ไหลขึ้นมาเฉยๆ

หวานดิ้นพราด ร้องโอดโอยโหยหวน ตัวแดงพอง ท่าทางจะสุกเหมือนหมูต้ม ป้ากับสาวใช้คนอื่นพยายามช่วยกันถอดเสื้อถอดกางเกงที่ร้อนจัดออกจากตัวหวาน แต่นั่นทำให้เธอยิ่งกรีดร้องแผดลั่น เพราะเนื้อหนังของเธอถูกลอกติดผ้าออกมาด้วย

พ่อผมรีบเอาตัวเธอขึ้นรถไปโรงพยาบาลใกล้บ้าน ปรากฏว่าอาการของเธอสาหัสมาก ทั้งใบหน้า ทรวงอกและท้องน้อย หว่างขาไปถึงขาอ่อนถูกของร้อนจนเดือดลวกอย่างรุนแรง…เธอต้องนอนโรงพยาบาลนานเลยครับ ใส่ท่อปัสสาวะอย่างทรมานที่สุด และเวลาทำแผลน่ะนรกชัดๆ น่าแปลกใจที่บาดแผลของเธอเหมือนคนถูกน้ำกรดยังไงยังงั้น

เรียกว่าเกมบริหารเสน่ห์ของเธอปิดฉากสนิท เกมโอเวอร์เรียบร้อยไปตลอดกาล

ผมเล่าถึงผู้หญิงแปลกหน้าที่เข้าไปในบ้านก่อนเกิดอุบัติเหตุ ป้าแม้นก็บอกว่าตอนนั้นกำลังทำปลาช่อนเตรียมจะผัดขึ้นฉ่าย เห็นผู้หญิงลักษณะเดียวกับที่ผมเล่าแว่บหนึ่ง…และทันใดนั้น หวานที่กำลังเอาสองมือจับหูหม้อข้าวต้มทำท่าจะยกก็เกิดลื่นอะไรไม่รู้ หงายหลัง…ข้าวต้มราดลงใบหน้าตลอดถึงขาอ่อนอย่างที่เห็น เราคิดว่าผู้หญิงลึกลับที่เข้ามาและสลายตัวไปในอากาศดื้อๆ นั้นคือผู้หญิงที่ตายเพราะหวาน…เธอเข้ามาล้างแค้นอย่างสาสมที่สุดเลยครับ!