ครื่องบินตก...ครั้งหนึ่ง ที่เนปาล!

ครื่องบินตก...ครั้งหนึ่ง ที่เนปาล

วันนี้มีเกร็ดสั้นๆที่ขนลุกได้เล็กๆมาฝากกันครับ

(เรื่องนี้เป็นข้อเท็จจริง ตามความจริงนะครับ )

เมื่อ ประมาณ ปี 2535 การบินไทยสายการบินแห่งชาติ เที่ยวบินที่ TG 311 ได้ประสบอุบัติเหตุตกที่ กาฎมัณฑุ ประเทศเนปาล

สนามบินที่กาฎมันฑุนี่ถือได้ว่าเป็นสนามบินปราบเซียนแห่งหนึ่ง เพราะอยู่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา นักบินต้องทีความเชี่ยวชาญและชำนาญเป็นพิเศษ ถึงจะนำเครื่องร่อนลงได้

ในเวลาเที่ยงวันของวันที่ 31 กรกฎาคม 2535 การบินไทยเทีี่ยวบินที่ 311 ได้ทำการเตรียมร่อนลงสู่ท่าอากาศยานนานาชาติตรีภูวัน กรุงกาฐมาณฑุ ท่ามกลางสภาพอากาศเลวร้ายจากลมมรสุมที่พัดกระหน่ำ แต่ด้วยประสบปัญหาทางเทคนิค แฟลบ(ชายปีก) ไม่กางทำให้เครื่องบินเสียระยะสูง อยู่ในระดับสูงเกินกว่าที่จะลงได้

เครื่องบินเลยต้องทำการบินวนกลับมาลงใหม่อีกครั้ง ประกอบกับการสื่อสารที่ลำบากระหว่างภาคพื้นดินกับนักบิน ทำให้เครื่องบินพุ่งเข้าชนภูเขา พร้อมๆ 113 ชีวิตที่ดับสูญ เป็นลูกเรือ 14 คน และ ผู้โดยสาร 99 คน

หลังจากเหตุการณ์นี้ การบินไทยก็ยังคงทำการบินเส้นทางบินนี้ตามปกติ เพียงแต่เที่ยวบินแรกที่มาถึงหลังจากอุบัติเหตุครั้งนี้ มีเหตุน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น

หลังจากที่เครื่องทำการบอร์ดผู้โดยสารเสร็จจะทำการบินกลับกรุงเทพนั้น ลูกเรือก็ได้ทำการสวดอุทิศส่วนกุศลไปยังบรรดาลูกเรือให้สู่สุคติ หลังจากนั้นในขณะที่เครื่องกำลังจะเตรียมถอยสู่ลานจอดเพื่อแท๊กซี่ไปยังทางวิ่งขึ้นนั้น แอร์ฮอสเตทเห็นแอร์ใส่ชุดไทย ขาดรุ่งริ้ง ยืนอยู่นอก ตรงงวง ยืนอยู่หลายคน หันไปอีกที กลับไม่เห็นแล้ว

และในขณะที่เครื่องบินกำลังแท๊กซี่ก็ได้เห็น ลูกเรือกลุ่มนั้นที่เสียชีวิต กำลังวิ่งตาม เหมือนร้องขอไปด้วย

ลูกเรือเลยยกมือไหว้ขอขมา หัวหน้าแอร์ (purser ) เลยสวดมนต์ขอให้กลับบ้านมาด้วยกัน

ในขณะเครื่องบินกำลังบินมึ่งหน้าสู่กรุงเทพ ผู้โดยสารต่างชมว่า ทำไมวันนี้ลูกเรือเยอะจังเลย บริการดีมาก แอร์ชุดเขียวหน่ะ สวยนะ ฝากชมด้วย แต่ปัญหาคือ

วันนั้นไม่มีใครใส่สไบเขียวเลย เขาบอกว่า จะใส่สีไม่สดกันเลย เพราะไว้ทุกข์ เลยทำให้ทุกคนกลัวกันทีเดียว

หลังจาก เครื่องบินถึง กรุงเทพแล้ว กับตันไฟลท์นั้นก็ได้ยิน เสียง purser ที่ตาย กระซิบที่หูว่า “ขอบคุณมากครับกัปตัน” 

ใช้วิจารณญาณนะครับ เหตุเกิดนานมากแล้ว และเป็นที่เล่าขานกันสืบต่อเรื่อยมาครับ