มาเพื่อลา !!

เรื่อง มาบอกลา 

คุณเมล และคุณเอฟ เป็นคู่รักสามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ คุณเอฟเป็นนั้นเป็นชายหนุ่มขี้เล่น ขี้แกล้ง และชื่นชอบมอเตอร์ไซด์ ในทุก ๆ วันคุณเมลก็มักจะโดนคุณเอฟหยอกล้ออยู่เสมอ ๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง เอฟเดินเข้าบ้านช่วง 4 โมงเย็น วันนั้นเอฟมีลักษณะแปลก ๆ ไปจากเดิม

เอฟเดินเข้าไปกอดเมลจากด้านหลัง และบอกรักเมลซึ่งเป็นภรรยาของเขาอย่างลึกซึ้ง

แต่เมลกลับรู้สึกในใจลึกๆว่า เหมือนเอฟกำลังจะบอกลา แต่พอเอฟพูดจบ ก็แกล้งเมลอีก โดยการเอาน้ำแข็งมาใส่หลังเมล หลังจากเมลโดนแกล้ง ก็ลืมความรู้สึกกับเรื่องที่เอฟพูดไป แต่กลายเป็นความรู้สึกโกรธงอนแทน

จากนั้นเอฟก็เตรียมตัวขี่มอเตอร์ไซด์ไปข้างนอก แล้วบอกกับเมลว่า “วันนี้กลับดึกนะ ไม่ต้องรอ”

เมื่อถึงเวลาตกดึก ประมาณเที่ยงคืน จู่ๆก็มีเสียงหมาหอน อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เมื่อสิ้นสุดเสียงหมาหอน ก็มีเสียงเคาะประตู

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”

เมลคิดว่าเอฟคงกลับมาแล้วแน่ๆ จึงรีบไปเปิดประตูให้ แต่เมื่อเปิดออกไปนั้น กลับเห็นแต่ทางเดินโล่ง ว่างเปล่า ไม่มีใคร

เมลก็คิดในใจว่าเอฟต้องแกล้งแน่นอน จึงพูดไปออกด้วยน้ำเสียงโกรธๆว่า “เอฟ มันดึกแล้วนะ อย่ามาเล่นแบบนี้” แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย

ด้วยความที่เมลง่วงนอนมาก จึงแง้มประตูไว้ เผื่อให้เอฟเดินเข้ามา แล้วไปนอนต่อ

ช่วงที่กำลังจะหลับฝันนั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูขึ้นมาอีก “ ก๊อก ก๊อก ก๊อก”รอบนี้เมลไม่ได้ลุกไปเปิด เพราะความง่วง และคิดว่าแง้มประตูไว้แล้ว เดี๋ยวเอฟก็เดินเข้ามาเอง

แต่ทันใดนั้นเมลก็ได้กลิ่นเหมือนกับกลิ่นคาวเลือดมาแรงมาก และได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินเข้ามาในห้อง เมลจึงตัดสินใจลุกขึ้นนั่ง เมื่อหันไปมอง ก็ปรากฏว่าคนที่เดินเข้ามาคือเอฟ

แต่เอฟดูมีท่าทีที่แปลกไป ไม่พูดไม่จา เดินก้มหน้าตลอด แล้วเดินตรงไปที่เตียงแล้วก็หยิบหมอนเอาไปวางที่พื้นและนอนคว่ำ ความจริงส่วนใหญ่เอฟก็จะชอบนอนที่พื้น เพราะบนเตียงค่อนข้างร้อน แต่การนอนคว่ำหน้าเหมือนไม่หายใจ ทำให้รู้สึกว่าเอฟไม่เหมือนเดิม

เมลก็แปลกใจ เพราะเอฟไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ด้วยความง่วงนอนมาก จึงทำใจให้ไม่คิดอะไร แล้วนอนต่อ

ขณะนอนหลับ จนถึงเวลาตี 3 เมลตื่นเพราะอยากเข้าห้องน้ำ เมลค่อยลุกและชะโงกหน้าไปหาเอฟ แต่ก็ไม่พบเอฟ เห็นแต่หมอนที่ยับยู่ยี่

จากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นสายจากเพื่อนเอฟ พูดอย่างรวดเร็วว่า “เมล เอฟอยู่ที่โรงพยาบาล รีบมาด่วน” เมลได้ยินแบบนั้นก็รีบถามกลับใจอย่างใจร้อน “เอฟเป็นอะไรเหรอ” ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เมลก็สู้กับความกลัว เปิดประตูออกไปทันที และก็ไม่พบใครเหมือนเดิม แต่พอหันกลับเข้ามาในห้องนั้น เมลก็เห็นเอฟยืนอยู่ตรงหน้า เมลตกใจมาก และถามด้วยความเป็นห่วง “เอฟเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเพื่อนโทรมาบอกว่าเอฟอยู่โรงพยาบาล เป็นห่วงนะ แกล้งกันแบบนี้ไม่ดีเลย” แต่ว่าเอฟก็ไม่ตอบอะไรกลับมาซักคำ

เอฟหันหลังเดินตรงไปที่ระเบียง แต่ลักษณะการเดินนั้นแปลกไป เป็นการเดินแบบค่อยๆเดิน เหมือนคนไม่มีแรง เมลก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติมากๆและเริ่มกลัวขึ้นมา ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสายจากแม่ของเอฟพูดว่า

“เมลลูกใจเย็นๆนะ เอฟ.. เอฟตายแล้วนะลูก ตายตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนกว่าๆ แม่ก็เพิ่งจะรู้ เพราะเพื่อนเอฟเพิ่งจะโทรมาบอกนี่แหละ”

เมลรีบวิ่งตามเอฟไปที่ระเบียง แต่เอฟก็หายไปแล้ว ในตอนนั้นเมลก็รู้ทันทีว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร ใจของเมลแหลกสลาย แม้แต่ตอนที่กำลังร้องไห้ เมลก็ยังรู้สึกได้ว่าเอฟกำลังเอามือลูบหัวของเมลอยู่ เอฟคงต้องการมาบอกลาเมลจริง ๆ

เมื่อเมลตั้งสติได้จึงรีบไปโรงพยาบาลเพื่อดูศพของเอฟ หมอบอกว่าเอฟประสบอุบัติเหตุ บาดเจ็บสาหัสจนทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิต

จนในปัจจุบันเมลก็ยังรู้สึกว่าเอฟยังไม่ไปไหน ยังคงวนเวียน และอยู่เคียงข้างเธอเสมอมา…