กลับมาเจอ !!

#ชื่อเรื่องกลับมาเจอ

เรื่องนี้เป็นประสบการ์ณนี้เกิดขึ้นกับคุณรัน

ปกติคุณรันจะอาศัยอยู่ที่ประเทศอเมริกานาน ๆ ครั้งถึงจะมีโอกาสกลับมาประเทศไทย

วันหนึ่งเมื่อคุณรัน กลับมาถึงประเทศไทย ก็ไปอยู่บ้านของคุณแม่ที่จังหวัดชลบุรี ด้วยความที่ยังเป็นวัยรุ่น ก็ขับรถเที่ยวตั้งแต่วันแรก

วันนั้นคุณรันเอารถที่บ้านออกไปขับรถเล่นกับเพื่อนผู้หญิงฝรั่งอีก ทั้ง 2 คนก็ขับรถเล่นไปเรื่อย ๆ โดยที่มารู้ตัวอีกทีก็ขึ้นไปทางเขาปักธงชัย

ตอนนั้นเริ่มจะเย็นแล้ว ประมาณ 6 โมงกว่า แสงอาทิตย์ ก็เริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ รันจึงตัดสินใจกลับรถเพื่อจะกลับบ้าน

คุณรันขับกลับไปตามเส้นทางเดิม เวลาในขณะนั้นเข้า 1 ทุ่มแล้ว คุณรันเริ่มจะสังเกตุข้างทางจากถนนใหญ่ กลายเป็นถนนเลนเดียว

ข้างทางมีแต่หญ้าขึ้นสูงประมาณหัวเข่า ทั้งถนนมีเพียงไฟจากหน้ารถที่ขับอยู่เท่านั้น ส่วนเพื่อนข้างๆก็นอนหลับเนื่องจากอาการเหนื่อย
เท่ากับว่าเวลานี้คุณรันขับรถอยู่เพียงคนเดียว ก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังหลงทาง เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรไปถามทางกับเพื่อน

เพื่อนที่คุณรันโทรไปหานั้น ทำงานอยู่มูลนิธิและชำนาญเส้นทางมากกว่า เวลานั้นรันก็ขับรถช้าลงเรื่อย ๆ เนื่องจากต้องคุยโทรศัพท์ไปด้วย

เมื่อคุณรัน ขับไปได้อีกไม่นานรันก็เริ่มเห็นกำแพงดิน สูงประมาณ 2 เมตร ในใจก็หวังว่าอาจจะได้เจอบ้านคนบ้างแล้ว เช่นเดียวกับเพื่อนที่อยู่ปลายสายก็ทราบพอดีว่า ณ เวลานี้รันอยู่ตรงจุดไหน จากจุดที่คุณรันส่งไปให้ทางไลน์

เพื่อนที่อยู่ปลายสายหลังจากทราบสถานที่ที่อยู่ของรัน ณ เวลานี้ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่ย้ำว่าให้คุณรันหันรถกลับออกมาโดยเร็วที่สุด และพยายามวิ่งรถไปหาจุดที่มีไฟโดยด่วนที่สุด คุณรันก็ไม่ได้คิดอะไร เพียงแต่คิดแค่ว่าสงสัยจะขับรถเข้ามาลึกเกินไปแค่นั้น

คุณรันขับรถต่อมาไม่นานก็เจอเป็นช่องกว้างประมาณ 5 เมตร ตอนนั้นไม่รู้ว่านั่นคือช่องของกำแพงแต่ว่าตัดสินใจแล้วว่าจะกลับรถตรงนั้นก็เลยกลับรถ

คุณรันถอยรถลงไหล่ทางแล้วหันหน้ารถเข้าไปในช่องว่างนั้น ตอนนั้นเพื่อนฝรั่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ยังคงหลับอยู่ เบื้องหน้าสิ่งที่รันเห็นอยู่คนเดียวก็คือ

หลังกำแพงดินสีแดงมันเป็นที่กว้างมาก ๆ มีต้นไม้ปลูกอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีแสงไฟจากทางไหนนอกจากไฟหน้ารถ ระหว่างที่รันกำลังตั้งใจ มองด้วยความสงสัยอยู่นั้นก็ต้องตกใจสุดขีด
เนื่องจากจู่ ๆ ก็มีแมวดำตัวหนึ่งกระโดดลงมาอยู่ที่กระโปรงรถ แมวดำตัวนั้นกระโดดลงมาจาก ฝั่งหนึ่งของกำแพง มาพักที่กระโปรงรถแล้วก็กระโดดข้ามไปอีกกำแพงหนึ่ง ในตอนนั้นรันตกใจมาก อยู่ในช่วงกำลังหันพวงมาลัยรถพอดี
แต่แล้วสายตาของคุณรันก็ไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่

คุณรันไม่ได้คิดอะไร จึงลงรถไปถามว่าที่นี่คือที่ไหน คุณรันเดินเข้าไปในช่องกำแพงไม่ลึกมาก

คุณรันเดินตามแสงไฟหน้ารถไปจนใกล้ตัวของชายผู้นั้น ระยะไม่ห่างเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่เห็นทำให้คุณรันถึงกับช็อค

ผู้ชายที่กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่ เขาหันตัวมาโดยที่ไม่มีหัว
คุณรันนั้นตกใจมาก ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งขึ้นรถแล้ว เร่งเครื่องออกทันทีชนิดที่ว่าเพื่อนที่กำลังนอนหลับอยู่ ก็ยังสะดุ้งตื่น คุณรันขับรถออกมาอย่างเดียวโดยไม่ตอบคำถามของเพื่อนใด ๆทั้งสิ้น พยายามหาแสงสว่างจากไฟถนนให้เร็วที่สุด
ตอนนั้นคุณรันไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่ากำแพงดินสีแดงที่เห็นตั้งแต่ต้นนั้นเป็นกำแพงวัดแห่งหนึ่ง

คุณรันประคองรถจนมาถึงจุดพักรถแห่งหนึ่ง ก็เริ่มใรู้สึกไม่ไหว จึงจอดรถลงไปหาซื้อน้ำกิน แต่ว่าสภาพร่างกายของคุณรันตอนนั้นเริ่มไม่ไหวจนเซไปหน้ารถแล้วเอามือยันไฟหน้าเอาไว้แล้วก็อาเจียนออกมาเลอะไปหมด แต่สิ่งที่ออกมานั้นมันไม่ใช่อ้วกของคนปกติ แต่กลับเป็นเลือดที่มีทั้งน้ำและก็ลิ่มเลือด

เพื่อนชาวต่างชาติที่มาด้วยกันถึงกับช็อคต้องพาขับรถกลับบ้านทันที
ทั้งสองกลับไปถึงบ้านเป็นเวลาประมาณ 5 ทุ่มกว่า เพื่อนของคุณก็เข้าบ้านไปหาแม่ก่อน เล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แต่เนื่องจากว่าคุณแม่ของรันนั้นเป็นคนต่างชาติ และแน่นอนแม่ไม่เชื่อ คุณรันตั้งสติได้แล้วก็เลยไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย
เช้าวันต่อมา คุณรันได้แต่นอนอยู่บนห้องเพราะอาการไม่ดีขึ้น แม่ของคุณรันจะพาคุณรันไปหาหมอ แต่คุณรันกลับบอกว่าหมอคงช่วยไม่ได้ แม่ของคุณรันหายไปเป็นเวลาเกือบครึ่งวัน
และระหว่างที่แม่ของคุณรันไม่อยู่ คุณรันเห็นเหมือนกันมีคนกำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง ตอนแรกคิดว่าเพื่อนหรือไม่ก็แม่บ้าน แต่ก็ไม่เข้ามาสักที เลยทำให้กลัวหนักกว่าเดิม

เวลาก็ผ่านไปช่วงบ่ายๆแม่ก็กลับมาที่บ้าน ขึ้นมาบนห้องพร้อมกับทุกคนในครอบครัวแล้วก็มีย่าแก่ ๆ คนหนึ่งซึ่งรันไม่รู้จักตามขึ้นมาด้วย คุณย่าคนนั้นไม่รอช้า รีบจัดการภารกิจทันที โดยการให้คนไปหยิบแก้วน้ำใส่ข้าวสารมาให้เต็ม และก็ธูป เทียน พร้อมดอกไม้
ด้วยความไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณรันก็นอนมองอยู่เฉย ๆ แล้วคุณย่าคนนั้นก็พูดกับคุณรันไม่กี่ประโยค ประมาณถามว่าตายมากี่ครั้งแล้ว คุณแม่กับคุณปู่ก็เลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณย่าคนนั้นฟังว่ารันไปเจออะไรมาเมื่อคืน
พักเดียวเท่านั้นคุณย่าคนนั้นก็เอาข้าวสารมาลูบคลำตามตัวของคุณรัน แล้วก็โปรยข้าวสารออกไปทางระเบียง หลังจากนั้นคุณรันก็สามารถลุกขึ้นเดินได้ แล้วก็เกิดอาการหิวอย่างรุนแรง
พอเดินลงมาชั้นล่างเพื่อจะมานั่งทานข้าวนั้น ระหว่างที่ทานข้าวอยู่ คนงานที่ล้างรถของคุณรันก็เดินมาบอกว่ารถที่ล้างนั้นมีแต่รอยเท้าของคนเต็มหน้ารถไปหมด ซึ่งจริง ๆ แล้วมันควรจะเป็นรอยเท้าของแมวมากกว่า
ซึ่งคุณย่าคนนั้นเป็นคนที่มีวิชาอยู่พอตัว ตอนที่เดินมาถึงที่บ้านก็หยุดพูดกับรถที่คุณรันขับเมื่อคืนว่า

“เด็กมันถึงบ้านแล้ว แกทำอะไรเขาไม่ได้หรอก”
และเพื่อนที่เป็นมูลนิธิที่ระหว่างหลงทางคุยโทรศัพท์กันตลอด พอเขารู้จุดว่ารันหลงอยู่ที่ไหน และที่บอกให้รันรีบเลี้ยวรถกลับอย่างเร็วที่สุดก็คือที่นั่นเฮี้ยนมากชอบมีคนหลงเข้าไปบ่อย ๆ และมีคนเจอดีกันอยู่เป็นประจำ