“ใครในห้องของอีแป้ง” !!

“ใครในห้องของอีแป้ง”

        เราต้องขอแนะนำตัวก่อน เราชื่ออั้ม เป็นคนกรุงเทพ แต่ด้วยความเป็นเด็กมหาลัยและเป็นคนชอบเที่ยวมาก จึงไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆคนเดียว เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของตอนเมื่อปลายปีที่แล้ว ซึ่งเราได้ไปเที่ยวที่เชียงใหม่ตอนแรกเราวางแผนจะไปที่นั้นสองคืน สามวัน จึงติดต่อกับเพื่อนไว้ ชื่อแป้ง คือแป้งเป็นเพื่อนสมัยมัธยมแต่มาเรียนต่อที่เชียงใหม่ ซึ่งเรากับแป้งสนิทกันมาก เลยขอไปอยู่ด้วยซะเลย ฮ่าๆๆ

         เรามาถึงที่เชียงใหม่ตอนบ่ายๆ ซึ่งก็ให้แป้งมารับที่สถานีรถไฟ จากนั้นแป้งก็ชวนเราไปนั่งจิบกาแฟชิลๆ แถวหน้ามอ คุยเรื่อยเปื่อยถามเกี่ยวกับสารทุกข์สุขดิบตามประสาคนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปี แป้งเล่าว่า “ตอนนี้พักอยู่กับรูมเมทชื่อมดมดเป็นคนเชียงใหม่เรียนคณะเดียวกัน แต่ช่วงนี้นางมีปัญหากับแฟนทะเลาะกันเป็นประจำ” ซึ่งหลังจากที่เราก็โอเคไม่มีปัญหาหรอก มาอยู่แค่สองคืนเอง

         ตกเย็นหลังจากที่เราทานหมูกระทะกับแป้งเสร็จ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงโทรถามมดว่าตอนนี้อยู่ไหนทำอะไรอยู่ คำตอบที่ได้คือ “อยู่ที่ห้องเหมือนเดิม ฝากซื้อข้าวกับยาพารามาให้ด้วยละกัน” เรากับแป้งก็เลยไปซื้อข้าวซื้อยาพารา ระหว่างทางแป้งบอกกับเราว่า “เวลานางทะเลาะกับแฟนนางเป็นแบบนี้ นางจะชอบนอนซมอยู่ในห้อง

แต่อย่าไปกังวลเลย ซักพักมันก็ดีกันเอง กูชินละ”

          เมื่อเรากับแป้งมาถึงที่ห้องก็พบว่ามด นางนอนอยู่ที่เตียงเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอยู่บนที่นอนจากนั้นแป้งก็แนะนำเราให้กับมดว่าคืนนี้จะมานอนด้วย ซึ่งมดก็ไม่มีปัญหาจากนั้นแป้งก็จัดเตรียมที่นอนให้เรา ในห้องของแป้งถือว่าไม่ใหญ่มากแต่ก็พออยู่ได้ในห้องก็จะมีเตียงใหญ่ๆหนึ่งเตียง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะแป้ง ข้างนอกเป็นระเบียงมีประตูกระจกกั้นไว้ ซึ่งบอกก่อนว่าระเบียงข้างนอกห้องสวยมาก เห็นวิวดอยสุเทพชัดแจ่วเลยถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว ถัดจากประตูกระจกลานเลื่อนก็จะเป็นห้องน้ำ โดยรวมถือว่าน่าอยู่เลยทีเดียว

           เราก็รีบอาบน้ำอะไรเสร็จสรรพ เพราะความเหนื่อยจากการเดินทางจึงทำให้เราง่วงมากเรานอนพอดีกับประตูกระจกบานเลื่อนของระเบียงห้องซึ่งไม่ได้ปิดผ้าม่านเอาไว้เราก็ปลุกนาฬิกามือถือเอาไว้ตอนตีห้า เพราะเราวางแพลนว่าจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่จุดชมวิวดอยสุเทพในตอนเช้า

          ตอนตีห้าที่มือถือได้ตั้งปลุกดังขึ้น ด้วยความงัวเงียในตอนเช้าเราก็ลืมตาขึ้นมาไปมองที่ระเบียงในจังหวะนั้นเองเราเห็นเหมือนว่ามีใครโดดลงมา ห้องของแป้งซึ่งอยู่ชั้นสามซึ่งหอพักมีอยู่ทั้งหมดห้าชั้น ด้วยความตกใจจึงรีบวิ่งออกไปที่นอกระเบียงกลัวว่าจะมีคนโดดตึกแต่กลับไม่พบอะไรเลย ก็คงตาฝาดไปเองละมั้งเราก็คิดในใจ หลังจากเราอาบน้ำเสร็จเราก็ปลุกแป้งให้ไปอาบน้ำ เพื่อจะได้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นทัน หลังจากที่เรากับแป้งเตรียมพร้อมกันเสร็จแล้ว เราก็รีบออกมาจากห้องโดยทันทีทิ้งไว้ให้มดอยู่ที่ห้องคนเดียว (เนื่องจากมดนางไม่สบายนางเลยไม่ไปไหนทั้งนั้นเมื่อคืนเราก็ชวนนางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันแล้วหลายรอบ)

         หลังจากที่เรากับแป้งไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเสร็จ สายๆไปเที่ยวสวนสัตว์ต่อ แล้วตอนบ่ายก็เข้ามาเที่ยวในมหาลัย จนตอนเย็นเรากับแป้งก็เลยตกลงว่าจะไปเที่ยวผับกันจึงต้องกลับไปที่ห้องของแป้งเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดสำหรับการไปเที่ยวคืนนี้เมื่อมาถึงห้องก็พบว่ามดยังนอนซมอยู่ที่ห้องเขี่ยมือถือไปมาอยู่ ตอนนั้นแป้งเข้าไปอาบน้ำก่อนระหว่างนั้นมดก็บอกกับเราว่า “กูเครียดว่ะ ทำไมชีวิตต้องมาเจอคนเฮงซวยอย่างนี้ด้วย”จากนั้นนางก็ร้องไห้โฮออกมา “กูไม่อยากให้แป้งไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องที่ทะเลาะกับแฟนบ่อยๆเพราะแค่เรื่องการเรียนอีแป้งมันก็เครียดมากพอตัวอยู่แล้ว” เราก็ได้แต่ปลอบใจนางแหละเพราะเรารู้เพียงแค่ว่านางมีปัญหาเรื่องทะเลาะกับแฟน “เอาน่าชีวิตมีขึ้นมีลงเป็นธรรมดาใครมันจะไปเจอกับเรื่องร้ายๆได้ตลอดป่ะว่ะ” เราพยายามบอกให้นางอดทนเข้าไว้

          หลังจากแป้งอาบน้ำเสร็จเราก็เข้าไปอาบน้ำต่อ และก็เดินทางไปที่ผับแห่งหนึ่งในเชียงใหม่เราไปกับแป้งสองคน เพราะมดนางคงไม่อยากไปไหน แป้งบอกกับเราว่า“ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยนางไปเถอะ กูชินละ เชื่อเหอะซักพักแฟนมันคงมาง้อแหละอย่าไปคิดมากไปเที่ยวกันดีกว่า” หลังจากไปเที่ยวที่ผับจนประมาณตีหนึ่งกว่า

         เรากับแป้งได้กลับมาที่ห้อง พบว่าห้องถูกล็อคกลอนจากด้านในจึงให้เปิดเข้าไปในห้องไม่ได้แป้งจึงเคาะประตูหลายที่ แต่ก็ไม่มีใครมาเปิด ได้ยินเสียงเพียงแค่เก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเหมือนมีคนลุกแต่ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ แป้งจึงโทรหามดด้วยความเป็นห่วงเสียงโทรศัพท์ของมดดังขึ้นในห้องแต่ไม่มีคนรับสาย แป้งจึงตะโกนเรียกมดและเคาะประตูเสียงดังมาก จนข้างห้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในระหว่างนั้นภายในห้องมีเสียงของตกลงมา เสียงประตูห้องน้ำปิดเปิด เสียงประตูกระจกบานเลื่อนหลังห้องถูกเลื่อนไปมา

           แป้งจึงบอกให้เราไปตามยามที่ข้างล่างให้หน่อยส่วนตัวแป้งเองจะปีนระเบียงจากห้องข้างๆเพื่อเข้าไปในห้องของตัวเองเราก็รีบวิ่งไปตามยามที่ด้านล่าง จนมาเจอยามแล้วเราก็อธิบายว่าเพื่อนเราอยู่ข้างในห้องไม่ยอมเปิดแล้วกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี ขอให้ช่วยขึ้นไปดูให้หน่อย ในขณะที่กำลังจะเดินขึ้นไปตรงบันไดชั้นที่หนึ่งเราก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง “อ้าว อั้มกลับมาแล้วเหรอ อีแป้งอยู่ไหนล่ะ”เมื่อเราหันกลับไปดูพบว่ามดอยู่ด้านหลัง “มด แกไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ”เราถามด้วยความสงสัย “ป่าวนี่ เมื่อกี้แฟนเรามาหา ตอนนี้เราดีกันล่ะเราเลยออกไปหาไรกินกับแฟนเพิ่งจะกลับมาเนี่ย แต่ดันลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ในห้องเลยไม่ได้บอกไว้ก่อน” มดตอบ

อ้าวแล้วใครอยู่ในห้อง!

         ตอนนั้นเราวิ่งตาตื่นจนขึ้นไปถึงที่ห้อง พบว่าประตูห้องถูกเปิดออก แต่แป้งดันไม่อยู่ที่ห้องเราจึงได้ไปเคาะห้องข้างๆที่แป้งขอเข้าไปเพื่อปีเข้าห้องตัวเอง จากนั้นห้องข้างๆก็เปิดประตูและพบว่าแป้งมีอาการตัวสั่นและหวาดผวา เรากับมดถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่พูดว่า“ไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่ที่นี่แล้ว ขอไปอยู่ที่อื่นได้ไหม กูกลัว” พร้อมกับร้องไห้ออกมา

           เพื่อนข้างห้องได้บอกกับเราว่าเมื่อกี้ตอนที่เพื่อนของเรากำลังปีนข้ามห้องไปตอนนั้นเขาก็ช่วยจับเพื่อนเราไว้ กลัวว่าเพื่อนของเรามันจะตก ตอนที่เพื่อนขอเรากำลังชะเง้อหน้าข้ามกำแพงเข้าไปในห้องของตัวเอง ตอนนั้นน่ะเพื่อนของเราก็เหมือนตกใจอะไรซักอย่างกลับเข้ามาที่ห้องนี้ทันที ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมตอบ เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

           สุดท้ายมดจึงบอกว่า “งั้นไปนอนที่หอแฟนของมดก่อนก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยเข้ามาใหม่รอให้สติของอีแป้งมันกลับมาค่อยถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

จนเช้าของอีกวันหนึ่งที่หอของแฟนมด แป้งมันก็ยอมเล่าว่าเมื่อคืนมันเจออะไร“ตอนนั้นก็เป็นห่วงอีมดมากว่ามันจะทำอะไรโง่ๆ กูก็เลยขอคนที่อยู่ข้างห้องจับตัวกูประคองข้ามกำแพงให้หน่อย แต่ตอนที่กูเอาหัวชะโงกเข้าไปดูที่ห้อง ในห้องมีเพียงไฟจากโต๊ะแป้งสลัวๆเปิดไว้ ตรงกลางห้องกูเจอคนยืนอยู่ไม่ใช่อีมดแน่ๆ เป็นผู้หญิงตัวสูงผมยาวใส่เสื้อสีขาว ที่กูเห็นเขาหันหน้าเข้าไปที่โต๊ะแป้ง จากนั้นเขาก็หันหน้ามาหากูจังหวะนั้นกูสติแตกไปเลย กูยังจำใบหน้านั้นได้ดี รอยยิ้มฉีกกว้าง ปากสีแดงนัยตามีแค่สีขาว กูไม่อยากกลับไปหอนั้นอีกแล้วว่ะ กูกลัว”

       หลังจากวันนั้นเรากลับมากรุงเทพ เราติดต่อไปหาแป้ง แป้งบอกว่าแป้งกับมดย้ายออกหอเลยตั้งแต่วันนั้น แป้งไม่สามารถอยู่ที่ห้องนั้นได้จริงๆ และแป้งก็เกรงว่าใครที่จะเช่าห้องนั้นต่อก็คิดดีๆหน่อยละกัน