สาวเล่าวินาทีที่น่ากลัวที่สุดบนเครื่อง ขณะเดินทางทางดอนเมืองไปยัง นครศรีธรรมราช เผชิญกับพายุฝนกระหน่ำเครื่องเกือบลงไม่ได้

เมื่อวันที่ 5ม.ค. 2560 ที่ผ่ามา ผู้ใช้เฟซบุ๊คที่ชื่อ Sassygirls Kookkai Sukanan  ขอเล่าเหนุการณ์นาทีที่กลัวที่สุดในชีวิตการเดินทางเผชิญกับพายุฝนกระหน่ำเครื่องเกือบลงไม่ได้

เมื่อวานขึ้นเครื่องดอนเมือง 19.30 น. กำหนดการคือ

20.40 ถึงนคร มาทั้งๆที่คิดมาตลอดทางว่าจะกลับจากนครทางไหนดี เมื่อสาย41 ตัดขาดมีแค่ทางลานสกา ก็ภาวนาอย่าฝนตกซ้ำ

21.00 เครื่องพยายามวนลงนคร แต่ลงไม่ได้ กัปตันประกาศขอเอาเครื่องไปลงหาดใหญ่ก่อน เพราะน้ำมันกำลังจะหมด เอือก!!

21.15 เครื่องลงสนามบินหาดใหญ่ เติมน้ำมัน เปิดโทสัพแจ้งทุกคน กัปตันประกาศว่าอีก15 นาที

เราจะบินกลับไปนคร 21.35 เครื่องไม่สามารถเอาขึ้นจากสนามบินหาดใหญ่ได้ เพราะนครฝนตกหนักมาก และมากกว่ารอบแรก 22.10 กัปตันพาเครื่องขึ้นกลับนคร กะเวลาบอกน้องว่าไม่เกินครึ่งชม.

22.25 เราเห็นไฟเมืองนคร ลิบๆบ้านเราอยู่ตรงหน้า เครื่องพยายามบินวน เพื่อลง แรงฝนแรงลม เยอะจนลงไม่ได้อีก ใจเริ่มไม่ดี นั่งติดหน้าต่างเห็นข้างนอกชัด เครื่องพยายามลงฝ่าก้อนเมฆ ทุกอย่างเริ่มมืดทึบ ข้างนอกมีแต่หมอกขาว ไม่เห็นแสงไฟแล้ว เครื่องเหมือนตกหลุมอากาศ หวืดเหมือนตกจากที่สูง แล้วก้อหลุดจากก้อนเมฆนั้น ไม่เห็นไฟในเมืองนคร เครื่องเริ่มบินไกลออกไปเครื่องดิ่งขึ้นดิ่งลง

23.20 นาที นานมาก ตกหลุมอากาศยังตกใจ แต่นี้ยิ่งกว่า นานมาก นาทีหวืบ ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีเสียงประกาศ ไม่มีเสียงแอร์บอกอะไร บอกแค่ห้ามลุก มือนี้กำพระแน่นมาก หันมองหน้าคนข้างๆที่ไม่รู้จักกัน พี่ค่ะ หนูไม่ไหวแล้วค่ะ พี่เค้าเอามือมาจับ กอดเราไว้ คนเริ่มตะโกนบอก กลับดอนเมืองกัน ในใจคงคิดแบบนี้ทั้งลำ ว่าเรายอมกลับกทม เรากลัว ไร้เสียงตอบ สักพักเครื่องพยายามดิ่งลงหวืดลง มืดมาก เราเริ่มร้องไห้ สวดมนต์ ในใจคือขอหนูรอด

23.40 เริ่มเห็นแสงไฟ สนามบินอยู่ตรงหน้า ฝนแรงมาก เครื่องกระทบรันเวย์เสียงดังมาก เพราะน้ำเต็มสนามบิน ทุกคนพร้อมใจกันตบมือทั้งลำ ถอนหายใจดังมาก ขอบคุณนักบินที่พยายามพาเราลงมาได้ หันบอกคนข้างๆพี่ค่ะ เรารอดล่ะ พี่เค้าบอกขาพี่ไม่มีแรงเลย ทั้งๆบนเครื่องเค้าปลอบเรา ลงจากเครื่อง เดินเข้าสนามบิน เราเห็นน้องติดกระจก คอยมาคนแรก กระจกเลื่อนเปิด สองพี่น้องวิ่งกอดกัน ร้องไห้โฮ กลัวมาก

น้องบอกตอนเครื่องลงเสียงดังมากทุกคนวิ่งกันมาออ !! 4 ชม กับการนั่งเครื่อง กลัวที่สุดในชีวิต ทั้งๆนั้งเครื่องเดือนนึง4-5 ครั้ง ทุกคนเดินลงมาสภาพเดียวกัน มองหน้ากันแบบร่วมชะตากรรม เข้าใจกับคำที่บอก มันไม่ใช่เรื่องสนุกจริงๆ ยังกลัวที่จะนั่งกลับ ตอนนี้ เมื่อคืนคงเป็นลำเดียวที่ลงได้ เพราะลำอื่นไปลงกระบี่ และเช้านี้ สนามบินก้อปิด

เห้อ !! ชีวิตมันสั้นน่ะ รักกันไว้มากๆ ❤